Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Κοινές ευθύνες στο θάνατο τού αυτόχειρα



Πρεσβύτερος Σεραφείμ Δημητρίου, Αρχιμανδρίτης.

Πηγαίνοντας μια Πέμπτη στην διακονία του κοιμητηρίου βρέθηκα μπροστά σε 4 ταφές, οι 2 των οποίων προέκυψαν από αυτοκτονίες. Στα μάτια μου ήταν υπερβολικό. Σε μια μέρα, σε ένα περιφερειακό κοιμητήριο, που θάπτει μόνο δημότες, δύο αυτόχειρες να περιμένουν ταφή.
Λέμε πλέον για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα, «συνεπεία ψυχολογικών προβλημάτων» και αυτομάτως όλα κατανοούνται, από του τυπικού της αποδόσεως εκκλησιαστικής κηδεύσεως έως της αποδοχής του γεγονότος ελαφρά τη καρδία. Δεν είναι τα πράγματα όμως τόσο απλά, και δεν μας επιτρέπεται να τα προσπερνάμε εύκολα γιατί στο ερώτημα τι φταίει; Η απάντηση θα πρέπει να είναι για τον καθένα μας, «εγώ φταίω».

Ναι εγώ φταίω, γιατί σαν γονιός, κατανόησα την γονική αγάπη σαν παροχές χρήμα, άνεση, ασυδοσία.
Ναι εγώ φταίω, γιατί σαν ανάδοχος, δεν έδωσα στον αναδεκτό μου την γνώση της αγάπης, ως το ιδανικό της εν Χριστώ ζωής.
Ναι εγώ φταίω, γιατί σαν δάσκαλος, προσπέρασα το κάθε παιδί σαν μέλος ενός συνόλου που δεν αγάπησα, γιατί το συνέδεσα με την δουλεία μου.
Ναι εγώ φταίω, γιατί σαν παπάς της ενορίας, δεν έκανα τη θεωρία της αγάπης πράξη, ώστε να ξέρω το όνομα του καθενός από το ποίμνιο μου.
Ναι εγώ φταίω, γιατί σαν μέλος της εκκλησίας, του δήμου, της πολιτείας, δεν ενδιαφέρθηκα με αγάπη για τον άλλο, τον ελάχιστο αδελφό του Κυρίου, αλλά πολιτεύτηκα ικανοποιημένος με τα όσα με αξία ή απάτη, με αγώνα ή δόλο, με νομιμότητα ή παράνομα, απέκτησα.

Και τώρα τι; Τουλάχιστον ας φωνάξουμε για όποιον ακούσει ... ελάτε αδέλφια μου να αγαπήσουμε το Θεό και την δημιουργία Του. Να τον αγαπήσουμε μέσ΄ από τα πρόσωπα των ανθρώπων και τη φύση. Και όταν τα λάθη μας, μας σέρνουν μπροστά σε αδιέξοδα, ας μη γονατίσουμε με απόγνωση, ας μην απογοητευτούμε.
Κάποτε μου έλεγε ο πνευματικός των γονιών μου, έφυγε και αυτός και οι αδελφές του για το μοναστήρι πριν τα 20, και φεύγοντας εκείνος απεστέγασε το σπίτι για να μην βρεθεί κανείς σε πειρασμό επιστροφής από την άσκηση, δεν έχει πάει σε τρανά σχολεία αλλά στο πανεπιστήμιο της προσευχής, της υπακοής, της ακτημοσύνης, της μελέτης, σήμερα κοντεύει τα 90, μου έλεγε λοιπόν με την σοφία των ανθρώπων του Θεού, «αδελφέ μου, ο Χριστιανός δεν μπορεί να πέφτει σε απόγνωση γιατί γνώση είναι ο Χριστός, αλλά ούτε να απογοητεύεται γιατί τα παιδιά του Θεού δεν είναι γόητες».
Ας μετανοήσουμε, ας παραδεχθούμε, ας ζήσουμε τις συνέπειες. Δεν είναι λύση ένα όπλο, μια θηλιά, λίγο φαρμάκι. Θα πάω φυλακή, και ο Χριστός μας πήγε. Θα χάσω το σπίτι και το αυτοκίνητο «μου», ε και, δεν τα έφερες μαζί σου όταν γεννήθηκες ούτε θα τα πάρεις μαζί σου όταν πεθάνεις. Θα μείνω χωρίς ρεύμα και τηλέφωνο, μα πριν εκατό μόνο χρόνια, οι άνθρωποι ευτυχούσαν και χωρίς αυτά. Μια μπουκιά ψωμί και μια γουλιά νερό και μπορώ να ζήσω την ζωή που δεν επέλεξα να αποκτήσω αλλά γι' αυτό και δεν μπορώ να σταματήσω.
Βέβαια εγώ που «τρώω», εσύ που καπνίζεις, ο άλλος που «πίνει», είμαστε δυνάμει αυτόχειρες, αλλά προϊόντος του χρόνου, έρχεται ο παιδαγωγός Θεός και παραχωρεί μια ασθένεια, μια δοκιμασία, για να ζήσουμε με μετάνοια την επιστροφή στο χαμένο παράδεισο. Και όσοι θέλουν, με ταπείνωση και υπομονή το επιτυγχάνουν. Όχι όμως, μα ποτέ όχι να ερχόμαστε στο πάσχα του θανάτου με αυτοχειρία, γιατί τότε αυτό το πάσχα, θα είναι κόλαση για νεκρούς και ζωντανούς.
Διαβάσαμε ειδησεογραφικά ότι γονιός αυτοκτόνησε γιατί άνεργος δεν μπορούσε να ικανοποιήσει τις «ανάγκες» των παιδιών του ή άλλος από ντροπή γιατί τον συνέλαβαν να κλέβει «μπλουζάκια» για τα παιδιά του. Μα καλά σ΄ αυτούς τους ανθρώπους δεν τους είπε κάποιος ότι ο Θεός που ταΐζει τα πετεινά του ουρανού και ντύνει τα λουλούδια του αγρού, θα τους έδινε φαγητό και ρούχα μέσω της τοπικής τους εκκλησίας; Ποιος να τους το πει όμως; Εγώ δεν το είπα και ούτε φαντάζομαι και εσύ.
Κάμουμε κηδείες αυτοχείρων, που ντράπηκαν να ζητήσουν βοήθεια από τον γείτονα τους, τα αδέλφια τους, τον παπά τους. Εμπρός λοιπόν ας αρχίσουμε να χτυπάμε πόρτες. Να γνωρίσουμε τους γείτονες μας. Να αφουγκραστούμε την ανάγκη τους. Να μοιραστούμε το ψωμί μας και να τους πούμε - Έλα αδελφέ μου, βγες από το κουστούμι του εγωισμού Σου, εσύ το λες αξιοπρέπεια, μοιράσου το πρόβλημα Σου και «ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται»
Ο Χριστός και η Εκκλησιά υπάρχει, εντάξει για μερικούς ως τόπος "επίγειας καταξίωσης", αλλά για όλους ως ο μοναδικός τόπος σωτηρίας. Έλα με πίστη και αγάπη και πότε δεν θα χάσεις την ελπίδα Σου.

Απομαγνητοφώνηση επικήδειου σε 27χρονο αυτόχειρα
Θέλω να ψάξω να βρω λόγια να πω σ΄ αυτή τη στιγμή. Όμως τι λόγια μπορείς να βρεις όταν είσαι υπεύθυνος γι΄ αυτό το θάνατο; Αν θα πρέπει να ψάξω να βρω ποιος φταίει, θα πω ότι εγώ φταίω.
Εγώ, ο παπάς που κάνω αυτή την κηδεία. Εγώ, γιατί όταν κάποιος σαν εμένα στεφάνωσε τους γονείς σου δεν τους κατήχησε.
Εγώ, γιατί όταν κάποιος σαν εμένα σε βάπτισε και έδωσε την δυνατότητα στον ανάδοχο σου να είναι εκεί δίπλα στη κολυμπήθρα δεν τον κατήχησε.
Εγώ, γιατί όταν ο δάσκαλος σου έκανε θρησκευτικά στο δημοτικό και αργότερα ο καθηγητής στο γυμνάσιο και στο λύκειο, κανείς δεν σε κατήχησε.
Εγώ, γιατί όταν μπήκες στο Πανεπιστήμιο δεν βρήκες μια ομάδα να σε προσεγγίσει με αγάπη Χριστού, ούτε ένα εντεταλμένο κληρικό να σού δείξει τον δρόμο, κανείς δεν σε κατήχησε
Εγώ, γιατί όταν εισήλθες στον εργασιακό σου χώρο και το κράτος προβλέπει την ύπαρξη ενός ιερέα εκεί και εκείνος δεν σε κατήχησε.
Σε τι να σε κατήχηση; Τι ανάγκη έχουμε την κατήχηση; Ο Άνθρωπος διαχειρίζεται τον εαυτό του στα θέλω του και στο εγώ του. Μα αυτό είναι το πρόβλημα μας. Δεν ξέρουμε τι σημαίνει αγάπη αδερφοί μου! Δεν μας έμαθαν τι σημαίνει αγάπη. Δεν μας είπε κανείς ότι ο Θεός αγάπη εστί, και όλοι ζούμε μέσα στο σκοτάδι του εγωισμού μας και όλοι ζούμε μέσα στο σκοτάδι της ιδιοκτησίας μας, ο πατέρας μου, το παιδί μου, η γυναίκα μου ... Όλα είναι δικά μας! Μα τίποτα δεν μας ανήκει.
Ακούσαμε τον Απόστολο Παύλο πριν από λίγο να λέει: Εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους που δεν έχουν ελπίδα. Και ποιοι είμαστε εμείς; Είμαστε εμείς που σήμερα συγκεντρωθήκαμε δίπλα και γύρω από τη σωρό ενός νέου ανθρώπου, για να κάνουμε τι; Να προσευχηθούμε στο Θεό; Να δηλώσουμε στο Θεό την αγάπη μας για εκείνον που έφυγε έτσι από αυτό τον κόσμο; Δεν ξέρω αν το κάναμε και αν κάποιος από μας, προσευχήθηκε τούτη την ώρα. Ακόμα και μείς οι παπάδες και οι ψάλτες που λέμε τα λόγια που οι Άγιοι πατέρες έγραψαν δεν ξέρω αν τα νοιώσαμε στη καρδιά μας ως προσευχή και αν καταλάβαμε τι λέγαμε. Γιατί αν αδελφοί μου καταλαβαίναμε ποιος είναι ο Θεός της αγάπης, η ζωή αυτή η οποία είναι η τιμωρία του ανθρώπου, δεν θα ήτανε τόσο σκοτεινή και τόσο δύσκολη.
Ίσως θα έπρεπε να βρω λόγια παρηγοριάς για τους γονείς σου αλλά εγώ γίνομαι σκληρός. Ίσως θα έπρεπε να βρω λόγια κατανόησης για σένα αλλά εγώ συνεχίζω να είμαι σκληρός. Ίσως να θέλω να προκαλέσω το Θεό να μας λυπηθεί, όλους εμάς τους άλλους, γιατί δεν σε βάλαμε να κάνεις τον διαχωρισμό μεταξύ αγάπης και εγωισμού.
Αδελφέ μου έπρεπε να σε γνωρίσω λίγες μέρες νωρίτερα όμως σε γνωρίζω σήμερα. Και γι αυτό φταίω εγώ. Φταίει ο καθένας μας. Φταίει ποιος; ... Ο άνθρωπος που έκανε τον εαυτό του όχι αυτό που λέει το όνομα του, κοιτώ ψηλά (άνω θρώσκω) αλλά έκανε τον εαυτό του λάσπη μέσα στη σκοτεινιά του εγωισμού.
Τι λόγια είναι αυτά που λέω; και γιατί τα λέω; και τι σημαίνουν όλα αυτά που λέω; και τι θα ωφελήσουν αυτά που λέω; Τίποτα δεν θα ωφελήσουν κανέναν, αν όλοι μας δεν βρούμε την ελπίδα μέσα από την πίστη και ζήσουμε την αγάπη.
Θα μας προκαλέσει σε λίγο η εκκλησία με τρείς λέξεις, με μία φράση. Μια φράση γλυκιά. Να πούμε «αιωνία η μνήμη» για τον αδελφό μας. Μέσα σε αυτές τις τρεις λέξεις υπάρχει αυτή η πρόκληση που κανένας μας, μα κανένας μας δεν την ζει στην αλήθεια. Είναι πρόκληση προσευχής στο αύριο, για τον αδελφό. Έχουμε μάθει στη προσευχή μας να είμαστε συναλλακτικοί και να λέμε στο Χριστό και στη Παναγιά πάρε πέντε δακτυλίδια και δώσε μου αυτό που θέλω. Αλλά δεν έχουμε μάθει να λέμε στο Θεό ευχαριστώ για αυτό που έχουμε. Δεν έχουμε μάθει να λέμε στο Θεό με ταπείνωση έκανα λάθος! Δεν έχουμε μάθει να λέμε στο Θεό, αδέρφια μου σώστε με.
Τούτη την ώρα λοιπόν προσκεκλημένοι από το θάνατο του αδελφού ας δώσουμε αυτή την υπόσχεση ουσιαστικά για εκείνον και όχι μετά από σαράντα μέρες και ένα χρόνο όταν θα κτυπήσουν τα τηλέφωνα, «είναι η επέτειος» να ξαναθυμηθούμε το αδελφό. Αλλά να τον θυμόμαστε σε κάθε ώρα προσευχής. Και η ώρα προσευχής του καθενός μας, είναι κάθε του αναπνοή και να λέμε στο Θεό όπως τώρα πριν λίγο, είπαμε ελέησον ημάς, μιλήσαμε στο Θεό για μας. Την ώρα της κηδεία μιλήσαμε στο Θεό για τους εαυτούς μας. «Ελέησον ημάς ο Θεός» και στη συνέχεια «ανάπαυσον τον δούλο σου». Έτσι πάντοτε να μιλάμε στο αύριο. Ποιο αύριο; Στο αμέσως μετά για τον αδελφό στο Θεό πριν από μας να τον ελεήσει ο Θεός, να του δώσει τη συγχώρεση και να δώσει και παρηγοριά στους δικούς του, στους γονείς του, στα αδέρφια του, στους φίλους του και να δώσει συγχωρέσει και έλεος σε μένα που φταίω γι αυτό τον θάνατο. Ναι αδελφοί μου, εγώ φταίω. Και αν δεν το κατανοήσουμε αυτό θα έρθουν και άλλοι τέτοιοι θάνατοι. Ας δώσουμε υπόσχεση μπροστά στη σορό του αδελφού, πως ο καθένας μας θα αλλάξει. Και το «εγώ» θα το κάνει αγάπη. Αγάπη με αφορμή το αδελφό. Αιωνία σου η μνήμη αξιομακάριστε και αείμνηστε αδερφέ ημών.


ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ: "ΤΕΛΟΣ ΤΟ ΑΛΩΝΙΣΜΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ"





ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΜΑΣ;
ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ ΘΑ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΟΥ ΒΕΒΗΛΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ;

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΜΑΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΜΕ, ΕΝΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ, ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΑΓΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΜΕ ΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΤΗΝ ΜΕΙΩΣΟΥΝ ...
ΟΤΑΝ ΖΗΤΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕ: "ΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΟΣ ΤΩ ΚΑΙΣΑΡΙ ΚΑΙ ΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΩ ΘΕΩ" ...
ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΡΟΕΤΡΕΨΕ ΤΟΝ ΠΕΤΡΟ ΝΑ ΨΑΡΕΨΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΨΑΡΙ ΔΥΟ ΧΡΥΣΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΙΣΟΔΥΝΑΜΟΥΣΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΦΟΡΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΖΗΤΟΥΣΑΝ ΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ ...
Ο ΒΑΡΑΒΑΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΤΙΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΕΠΛΑΣΕ ΣΤΟΝ ΝΟΥ ΤΟΥ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑΡΗ ΤΟΝ ΜΕΣΣΙΑ ΧΡΙΣΤΟ ...
ΕΚΑΝΕ ΛΑΘΟΣ ΟΜΩΣ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΡΧΟΤΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΠΕΛΕΞΕ ΚΑΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΣΑΦΕΣ ...
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ, ΗΤΑΝ Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ ...
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ...
Ο ΒΑΡΑΒΑΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ, ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΛΑΧΤΑΡΟΥΣΕ ΝΑ ΒΙΩΣΕΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΠΟΥ Ο ΘΕΟΣ ΠΡΟΕΤΡΕΠΕ ...
ΑΥΤΟΣ ΟΜΩΣ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΚΑΚΟ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΟΥΜΕ ...
ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΜΑΛΙΣΤΑ ΤΗΣ ΒΙΑΙΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ ΕΔΩΣΕ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΩΘΕΝ ΕΙΚΟΝΑ ...
ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΔΕΝ ΔΙΣΤΑΣΕ ΜΕ ΤΟ ΜΑΣΤΙΓΙΟ ΝΑ ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΔΙΩΞΕΙ ΤΟΥΣ ΕΜΠΟΡΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΜΕΤΕΤΡΕΨΑΝ ΣΕ ΧΩΡΟ ΣΥΝΑΣΤΙΣΗΣ ΠΛΑΝΟΔΙΩΝ ΜΙΚΡΟΠΩΛΗΤΩΝ ...
ΕΞΑΛΛΟΣ ΤΟΥΣ ΠΕΤΑΞΕ ΕΞΩ ΔΕΙΧΝΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΟΤΙ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΠΙΣΤΗΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΜΕ ...
ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΘΑ ΑΙΣΘΑΝΘΟΥΜΕ ΕΠΙ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΑΣ ΟΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΛΗΘΕΙ ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΧΕΣ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ Η ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΛΗΞΗΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΑΝΟΧΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΕΛΗΞΑΝ ...
ΟΙ ΓΕΡΟΝΤΑΔΕΣ ΜΕ ΤΑ ΧΙΛΙΟΣΚΥΣΜΕΝΑ ΡΑΣΑ ΜΑΣ ΕΙΔΟΠΟΙΟΥΝ ΓΙ ΑΥΤΟ ...       
ΤΕΛΟΣ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ  ...
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΤΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΥΤΟΣ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΚΤΙΣΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ...
ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΘΑ ΑΝΑΘΕΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΑΡΚΕΣΕΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΘΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ Η ΑΝΑΛΑΜΠΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ...
ΤΑ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΘΑ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ ...
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΕΡΕΧΕΙ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΠΟΘΕΜΑ ΤΟΥ, Η ΤΟ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΠΛΕΟΝ
ΑΞΙΩΜΑ ΤΟΥ ...
ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ
ΘΑ ΑΝΑΤΡΑΠΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΘΑ ΥΠΕΡΙΣΧΥΣΕΙ ...
ΟΛΟΙ ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΓΡΑΜΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΤΗΝ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ...
ΤΑ ΜΕΣΑ ΠΟΥ ΘΑ ΔΟΘΟΥΝ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΥΡΑΝΙΕΣ ΒΟΗΘΕΙΕΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΕΡΕΣ ...
ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΣΤΗ ΡΟΔΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ...
ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΤΡΟΜΕΡΑ ΣΗΜΕΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΝΔΥΝΑΜΩΘΕΙ Η ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΥΠΝΙΣΤΟΥΝ ΟΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ...  
Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ...
ΟΛΑ ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΛΙΜΟΝΟ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ ...
ΜΕ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΑΤΣΑΛΙ ΘΑ ΧΤΙΣΤΕΙ ΠΑΛΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥΤΟΣ...
ΑΠΟΛΥΤΗ ΙΣΟΤΗΤΑ ΘΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ ...
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΥΣΤΕΡΕΙ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΙΣΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ...
ΚΑΠΟΙΟΣ ΗΔΗ ΡΩΤΑΕΙ:
"ΕΓΩ ΤΙ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΟΣΤΩ ΤΗΝ ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ;
ΔΟΥΛΕΨΑ ΤΙΜΙΑ ΚΑΙ Η ΜΙΚΡΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΠΟΥ ΑΠΕΚΤΗΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΡΩΤΑ ΜΟΥ ΚΤΙΣΤΗΚΕ ..."
ΤΑ ΚΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΞΟΧΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ, ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ...
ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΣΑΙ ΑΝ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΠΑΙΔΙΑ ΛΙΜΟΚΤΟΝΟΥΝ, Η ΚΥΛΟΥΝ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ, ΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΞΕΚΛΗΡΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΔΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ...
ΓΙΝΑΜΕ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΕΝΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΦΑΝΙΣΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΔΙΑΙΩΝΙΣΑΜΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ...
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ...
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΤΥΛΙΞΕΙ ΚΑΙ ΔΕΣΕΙ ΣΦΙΚΤΑ ...
ΘΑ ΜΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ, ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΤΕΣ, ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΗΘΙΚΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΣΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΑΓΑΠΗ, ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ,
ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ ...
ΟΙ ΠΡΟΟΡΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΩΝ ΜΙΛΟΥΝ ΞΕΣΤΟΜΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ, ΟΠΩΣ ΤΟ ΩΡΙΜΟ ΣΥΚΟ
ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ...
ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ...
ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΤΗΣ "ΑΓΑΠΗΣ" ΓΙ ΑΥΤΟ ΒΑΛΤΕ ΧΡΙΣΤΟ ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ...
Η ΣΤΑΥΡΙΚΗ ΘΥΣΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΗ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΙΚΑΙΩΝΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥ, ΤΟΝ ΑΠΑΛΥΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΝΙΩΘΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ, ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ !!!

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

ΛΑΜΠΡΗ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΚΑΡΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ





Τρίτη 29/10/2013

Με τιμές Αρχηγού Κράτους έγινε δεκτή η Αγία Κάρα του Αποστόλου Ανδρέου στην Κύπρο στο αεροδρόμιο της Λάρνακας, όπου μετεφέρθη με στρατιωτικό αεροσκάφος C130, του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης της Ελλάδος.
Το αεροσκάφος παρέλαβε την Αγία Κάρα από τον αερολιμένα του Αράξου. Το Ιερό Λείψανο συνοδεύουν,ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος, ο Σεβασμιώτατος  Μητροπολίτης Μαντινείας και Κυνουρίας κ. Αλέξανδρος, ο Αρχιμ. ΑρτέμιοςΑργυρόπουλος, ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Σκιαδαρέσης, ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Δημήτριος Παπαγεωργίου και οι Διάκονοι Ιωακείμ Σταματόπουλος και Δημήτριος Κολλιόπουλος.
Στο αεροδρόμιο της Λάρνακας ανέμεναν ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος, ο Υπουργός Αμύνης της Κύπρου και ο Δήμαρχος Λάρνακος, ο Σεβασμιώτατος Κυτίου κ. Χρυσόστομος και άλλοι Αρχιερείςκαι πλήθος κόσμου. Εκεί ετελέσθη δέησις και παραχωρήθηκε συνέντευξη τύπου απότον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Κύπρου και τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρών.
Στον Ιερό Ναό της του Θεού Σοφίας στην Λευκωσία, όπουμετεφέρθη εν συνεχεία η Αγία Κάρα, ανέμενε ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίαςκ. Νικόλαος Αναστασιάδης, επίσης ο Πρόεδρος της Βουλής, Υπουργοί, ο Δήμαρχος Λευκωσίας, Αρχιερείς, πλήθος Ιερέων και χιλιάδες Λαού.
Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρών κ. Χρυσόστομο για την μεταφοράτης Κάρας του Αγίου Ανδρέου στην Κύπρο και ευχήθηκε σύντομα να δώση ο Θεός ναλυθούν όλα τα προβλήματα, τα οποία αντιμετωπίζει η Μεγαλόνησος Κύπρος.

Ἀντιφώνησις τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ.Χρυσοστόμου

κατά τήν ὑποδοχήν τῆς Σεπτῆς Κάρας τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου εἰς Κύπρον

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Νέας Ἰουστινιανῆς και πάσης Κύπρου κ. Χρυσόστομε,
Ἐξοχώτατε κύριε Πρόεδρε τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας,
Σεβασμιώτατοικαί Πανιερώτατοι Ἀρχιερεῖς,
Εὐλαβέστατοι Πρεσβύτεροι καί Διάκονοι,
Ὁσιώτατοι Μοναχοί καί Μοναχές,
Ἐντιμότατοι Ἄρχοντες,
Λαέ τοῦ Θεοῦ περιούσιε καί εὐλογημένε.
Κύπριοι Ἀδελφοί μας πολυφίλητοι, Ἕλληνες περιπόθητοι, πού μέσα στοῦ χρόνου τό διάβα κατέστητε ὁμολογηταίκαί μάρτυρες ὑπέρ τῆς ἀμωμήτου καί ἁγίας ἡμῶν Πίστεως καί τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆςκαί πατρίδος.

Ἤλθαμε σήμερα στόν ἁγιασμένο καί αἱματοποτισμένο τόπο σας, στήν γῆ τῶν Ἁγίων καί ἡρώων τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους μας, μεταφέροντες ὅ,τι πολυτιμότερο ἔχομε στήν Ἀποστολική πόλη μας τήν Πάτρα, τόν ἀτίμητο, τόν χαριτόβρυτο καί Ἀγγέλοις αἰδέσιμο θησαυρό, τήν πανσεβάσμιο Κάρα τοῦ Πρωτοκλήτου τῶν Ἀποστόλων Ἁγίου Ἀνδρέου, ὁ ὁποῖος πρῶτος τήν κλήση παρά Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν ἐδέχθη καί τόν Λυτρωτήν τοῦ κόσμου αὐθωρεί ἠκολούθησε καί ἐκ τοῦ βυθοῦ τῆς ἀγνοίας πρός θεογνωσίαν τά ἔθνη ὡδήγησε.

Καί ἰδού, ἐπιγείων καί ἐπουρανίων σήμερον κοινή πανήγυρις, στήν νῆσο τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα. Ἄγγελοι μετά ἀνθρώπων συγχορεύουσι καί ἄνθρωποι μετά τῶν Ἀγγέλων λαμπρῶς πανηγυρίζουσι. Ἡ Ἐλεοῦσα καί Παμμακάριστος Παναγία μας, ἀπό τό Θρονί της στοῦ Κύκκου ἀγάλεται. Ἀπόστολος Ἀπόστολον ὑποδέχεται. Ὁ Ἀνδρέας τόν Βαρνάβαν ἀσπάζεται καί ὁ Βαρνάβας τόν Ἀνδρέαν καταφιλεῖ.

Ὁ Λάζαρος τήν κοινήν Ἀνάστασιν εὐαγγελίζεται. Ὁ τῆς Τριμυθοῦντος ἱερώτατος Ποιμήν, Σπυρίδων ὁ Θαυματουργός, τήν Παναγία Τριάδα ὕμνοις καί ὠδαῖς πνευματικαῖς, τόν κέραμον βαστάζων, ὑμνολογεῖκαί γεραίρει. Ὁ Νεόφυτος τῆς Ἐγκλείστρας τόν Σταυρό τόν πανάγιο ἐπ’ ὤμων αἴρων,μετά τῶν ἄλλων ὁσίων καί ἀσκητῶν τῆς νήσου, «τήν μυστικήν θεωρίαν καί ἐμπειρίαν»ὡς ὁδόν σωτηρίας προβάλλουσι.

Ὁποῖος, ὅμως, συγκλονισμός, ἐσωτερικός σεισμικός τάς ψυχάς καταλαμβάνει! Τήν συγκίνηση ὁ ἀοίδιμος Ἐθνομάρτυς Κυπριανός, ὁ ἡρωικός τῆς Ἑλληνικοτάτης Μεγαλονήσου ποιμήν καί Ἀρχιεπίσκοπος, αἵμασι μαρτυρίου ἐπιτείνει, καί χορεία ἀτελεύτητη φωτοφόρων καί στεφανηφόρων τοῦ Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἔθνους μαρτύρων «βαφαῖς ἐρυθραῖς» συνυπογράφει.

Ἀλλ’ ὦ τῆς φοβερᾶς ἐκπλήξεως, ὁρῶμεν μέ τά ἔσω ὄμματα τόν λεβεντόψυχο καί ὡς χρυσόν ἐν χωνευτηρίῳ δοκιμασθέντα, τόν ἡλιοπρόσωπο Γρηγόριο τόν Αὐξεντίου, μέ τούς σπινθηροβόλους ἀπό τῆς ψυχῆς τήν φλόγα καί τῆς καρδιᾶς τό πύρωμα ὀφθαλμούς, τόν πυρσό τῆς ἐλευθερίας νά βαστάζῃ καί τόν Πρωτόκλητο, ὡς λαμπαδηδρόμος γενναῖος νά ὑποδέχεται.

Καί τό παλληκάρι μέ τό ἀγέρωχο παράστημα, πού οὔτε τό μένος τῶν ξένων ἐλογάριασε, οὔτε ἐνώπιον τῆς ἀγχόνης ἐπτοήθη, τόν ὀλίγα μέν ἔτη ζήσαντα, τήν δέ Κύπρον καί τόν κόσμον ἡρωισμῷ πλουτήσαντα, τόν Παλληκαρίδη δηλαδή, τόν δεκαοκτάχρονο Εὐαγόρα, τόν τῆς Κύπρου εὐκλεῆ βλαστό, μαζί μέ τόν εἰκοσιτετράχρονο Μιχαήλ Καραολή καί τούς ἄλλους γείτονές τους στά Φυλακισμένα Μνήματα, τούς βλέπομε νά ξαναζοῦν καί μέ τόν μαχητικό νεανικό τους ἐνθουσιασμό, νά βαστάζουν τήν σημαία τῆς δόξης καί τοῦ Κυπριακοῦ Ἑλληνικοῦ μεγαλείου καί τῆς ἱερᾶς πομπῆς νά προπορεύονται.

Ἄδειασαν σήμερα τά Φυλακισμένα Μνήματα καί κενός εἶναι ὁ Τύμβος τῆς Μακεδονίτισσας, διότι ὅλοι οἱτοῦ Ἔθνους καί τῆς Πίστεως μάρτυρες, τόν τῆς ἀληθείας καί τῆς Ἀναστάσεως κήρυκα, τόν κλεινόν Ἀνδρέα, ποδί ἀγαλλομένῳ, ὑποδέχονται.

Καί καθώς ἡ αὔρα τοῦ πνεύματος πνέῃ κατ’ αὐτήν τήν εὐλογημένη ὥρα ἐντός καί ἐκτός τοῦ πανιέρουτούτου, τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας Ναοῦ, ἤδη νοερῶς καί μυστικῶς ὁρῶμεν τούς Ἁγίους ἐπί τῶν τοίχων τῆς φυλακισμένης Μονῆς τοῦ Πρωτοκλήτου στήν Καρπασία νά δακρύουν ἀπόχαρά διά τήν Ἀποστολικήν ἐν Κύπρῳ ἐπίσκεψη, ἀλλ’ οὐχί μόνον ἀπό χαράν, ἀλλά και ἀπό τόν πόνον τῆς πολυχρονίου καί ἀδίκου κατακτήσεως, κατοχῆς καί φυλακῆς.

Μαζί τους σκιρτοῦν ἅμα καί ριγοῦν οἱ ψυχές τῶν τέκνων τῆς Καρπασίας καί ἰδού τό χῶμα ἐπί τῶν τάφων των ἐρράγη καί ἡ μυροβόλος αὔρα τῶν ἐντός αὐτῶν μαρτυρικῶν λειψάνων, ἐνταῦθα «ἀκούεται», διά νά χρησιμοποιήσω τήν χαρακτηριστική Ἁγιορείτικη μοναστηριακή ἔκφραση.

Τούς συνοδεύει ὅλη ἡ μυροβόλος καί μαρτυρική χορεία τῶν Ἑλλήνων ἐκ τῆς μητροπολιτικῆς Ἑλλάδος καί τῶν Ἑλλήνων τῆς Κύπρου, πού ἔδωσαν αἷμα καί πνεῦμα διά τῆς ἐλευθερίας τήν ὑπόθεση, γνωστῶν καί ἀγνοουμένων, πού ἔσπειρανκαί ἐλίπαναν τήν δοξασμένη καί τιμημένη γῆ μέ τά κόκκαλά τους τά ἱερά καί ἁγιασμένα.

Διά τοῦτο ἤλθαμε σήμερα κοντά σας, Μακαριώτατε, μετά καί ἀπό τήν ἀπαραίτητη ἔγκριση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Διά τοῦτο ὑπακούσαμε στοῦ Θεοῦ τήν Οἰκονομία καί τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου τό θέλημα, διά νά σᾶς εἴπωμε ὅτι ἡ καρδία μας φλέγεται ἀπό ἀγάπη γιά τήν Κύπρο, πού γιά μᾶς εἶναι καημός, εἶναι λυγμός καί πόνος, εἶναι χαρά καί στεναγμός, γλυκειά μας περηφάνεια.

Διά τοῦτο ἤλθαμε κοντά σας, μαζί μέ τόν πολιό καί σεβάσμιο Ἱεράρχη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μαντινείας καί Κυνουρίας κ. Ἀλέξανδρο, πού ποιμαίνει τήν γῆ τοῦ Ἀγαπήνορος, τοῦ οἰκιστοῦ τῆς Πάφου, καί μαζί μέ τά λοιπά μέλη τῆς συνοδίας μας, γιά νά σᾶς εἴπωμε, ὅτι πάντοτε ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Κάρας τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου καί τοῦ ἱεροῦ Σταυροῦ τοῦ Μαρτυρίου του, σᾶς συνοδεύομε στίς προσευχές γιά ἐπίτευξη τῶν στόχων πού ἔχετε θέσει, τῶν δικαίων στόχων γιά ἐπίλυση τοῦ χρόνια τώρα, ὡς μή ὤφελεν, ταλανίζοντος τήν Μεγαλόνησο ἀλλά καί τόν κόσμον ὅλον, Κυπριακοῦ προβλήματος.

Γιά τήν ἐπίλυση ἑνός προβλήματος γιά τό ὁποῖο ἐμόγησαν καί οἱ ἀοίδιμοι Προκάτοχοί σας ἐν οἷς καί ὁ περιάκουστος ἀοίδιμος Μακάριος πού ἀπό τόν Κύκκο ὅπου ἀναπαύεται εὐλογεῖ τόν Λαόν του.

Εἴμεθα ἐδῶ γιά νά ἀσπασθοῦμε τίς πλάκες τῶν μαρτυρικῶν τάφων καί μνημείων, τούς σταυρούς, τά ἰκριώματα καί τίς ἀγχόνες τῶν πολλῶν καί δόξῃ ἠγλαϊσμένων, τῶν εὐκλεῶν ἡρώων τῆς Κύπρου μας, μεταξύ τῶν ὁποίων σήμερον χαίρονται πολλά Πατρινόπουλα καί Ἀχαιῶν ἀγωνιστῶν πληθύς. Τούς τάφους αὐτῶν γονυπετεῖς προσκυνοῦμε καί τούς ἀγωνιστάς μακαρίζομε.

Κατασπαζόμεθα τά ἡρωϊκά παιδιά μας, τόν ὑπολοχαγό Νικόλα Κατούντα, τόν ἡρωϊκό δεκανέα Χρῖστο Γρίβα, τόνΧρῖστο Γκαβό, τόν Κωνσταντῖνο Ἀντωνόπουλο, τόν Γιώργη Μαρτζάκλη, τόν Ἀλέξη Χριστόπουλο καί ὅσους ἄλλους, πού τά ἀδέλφια τους στήν Πάτρα, περήφανα τούς κλαῖνεἤ τούς καρτεροῦν μέ πόνο, ἐπαναλαμβάνοντας μέ σεμνή ὑπερηφάνεια: «Πάντοτενά τόν καρτερεῖς ἐκεῖνον πού σοῦ λείπει».

Εὑρισκόμεθα μαζί σας, βαστάζοντες τήν Κάρα τοῦ κοινοῦ μας Ἁγίου, διά νά σᾶς εἴπωμε ὅτι ὁ ἴδιος παλμός ὑπάρχει στήν Πάτρα, μέ ἐκεῖνον τόν παλμό τῆς καρδιᾶς τῶν νέων, οἱ ὁποῖοι τό 1955 ξεχύθηκαν στούς δρόμους τῆς Ἀχαϊκῆς πρωτευούσης, σάν ἕνα ποτάμι λευτεριᾶς, διατρανώνοντας τήν Ἑλληνικότητα τῆς Κύπρου καί τήν ἀπόφασή τους νά θυσιασθοῦνγιά τά δίκαιά της.

Εἴμεθα στήν Κύπρο, Μακαριώτατε, γιά νά σᾶς εἴπωμε, ὅτι σᾶς συνοδεύομε μέ τῆς ψυχῆς ὅλη τήν διάθεση καί τήν προσευχή, γιά τούς ἀγῶνεςπού κάμνετε ὑπέρ τῆς ἁγίας ταύτης γῆς, τήν ὁποία ἐπί πεντήκοντα ἔτη ἱερατικῶςκαί Ἀρχιερατικῶς, ἐσχάτως δέ Πρωθιεραρχικῶς ὑπηρετεῖτε, καί γιά νά σᾶς εὐχηθοῦμενά ἔχετε ὑγείαν ἀμφιστεφῆ, ὥστε μετά τῶν λοιπῶν ἀδελφῶν σας Ἀρχιερέων, τῶν Κληρικῶν καί Μοναχῶν, νά ποιμαίνετε τόν φιλάγιο καί φιλόθεο μαρτυρικό Λαό τῆς Κύπρου καίνά ἀγωνίζεσθε γιά τῆς Κύπρου μας τά δίκαια, διακηρύσσοντας ἤ μᾶλλον ἐπαναλαμβάνοντας καθ’ ἡμέραντήν ἀπό τήν ἴδια τήν ἱστορία ἐπιβεβαιωμένη ἀλήθεια:

 
«Ἡ Ρωμηοσύνη ἐν φυλή συνόκαιρη τοῦ κόσμου.
Κάνενας δέν εὑρέθηκεν γιά νά τήν ἰξηλείψῃ.
Κανένας γιατί σκέπει την πού τά ’ψη ὁ Θεός μου.
Ἡ Ρωμηοσύνη ἐν νά χαθῇ ὅντας ὁ κόσμος λείψῃ».

Σᾶς εὐχαριστοῦμε, Μακαριώτατε, γιά τήν πρόσκληση νάμεταφέρωμε ἐνταῦθα τήν Κεφαλή τήν πανσεβάσμια τοῦ Πρωτοκλήτου. Σᾶς εὐχαριστοῦμε διά τήν λαμπράν ὑποδοχή πού ἐπεφυλάξατε στόν Ἀπόστολον τοῦ Θεοῦ.

Σᾶς μεταφέρομε τούς χαιρετισμούς καί τούς ἀσπασμούς ὅλων τῶν Πατρινῶν καί τῶν Κυπρίων ἀδελφῶν μας πού ζοῦν στήν Πάτρα.

Καλῶς σᾶς βρήκαμε στόν τόπο σας, στόν τόπο τόν δικό μας, στήν γῆ αὐτή, στήν ὀμορφότερη γωνιά τῆς Ἑλλάδος.

Καλῶς σᾶς βρήκαμε, Κύπριοι ἀδελφοί μας. Σᾶς ἀσπαζόμεθα ὅλους καί καταφιλοῦμεν τά περιπόθητα πρόσωπά σας ἐν φιλήματι ἁγίῳ, εὐχόμενοι ἀπόκαρδίας νά ἀπολαμβάνετε οὐρανίων χαρίτων καί δωρεῶν διά πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου.

Καί μιά εὐχή κάνουμε ἀπό τήν καρδιά μας. Τήν ἐπομένη φορά, καί νά εἶναι σύντομα ὁ Ἅη Ντρικάς καί παππούς τῆς Καρπασίας, ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας δηλαδή, ὅπως τόν ἀποκαλοῦν ἐκεῖ νά πάει στό έλεύθερο Μοναστήρι του, στήν ἐλεύθερη Καρπασία.

28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940: ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...



Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

28η Ὀκτωβρίου 1940. Ἕνας ὁλόκληρος Λαός, βροντοφωνάζει τό ΟΧΙ στόν Ἰταλό εἰσβολέα, ὁ ὁποῖος ἔρχεται νά ἀσεβήσῃ σέ τόπους ἱερούς, πού ποτίστηκαν μέ τό αἷμα ἡρώων καί μαρτύρων γιά τόν Χριστό καί τήν Ἑλλάδα.
Ἕνας ὁλόκληρος Λαός, ὑψώνει τά περήφανα στήθη του καί ὀρθώνει τό ἀνάστημά του μπροστά στήν φασιστική ὁρμή, ὑπερασπιζόμενος τήν ἐλευθερία καί τήν ἐδαφική ἀκεραιότητα τῆς χώρας του, τήν ὁποία τοῦ κληροδότησαν οἱ πατέρες του.
Ἄνισος ὁ ἀγῶνας. Μεγάλος ὁ ὄγκος τοῦ ἐχθροῦ. Ἀριθμητικά ὑπερέχει, ἀλλά καί ἀπό πλευρᾶς ὁπλικῶν συστημάτων ὑπερτερεῖ τῶν ἀμυνομένων τοῦ πατρῴου ἐδάφους καί τῆς ἀνθρωπίνης ἀξίας.     Ἕνας ὁλόκληρος Λαός, νεανίσκοι καί παρθένοι, πρεσβύτεροι μετά νεωτέρων —γιά νά χρησιμοποιήσωμε τήν Ἐκκλησιαστική γλῶσσα καί ὁρολογία— μέ ἀτσαλωμένη τήν ψυχή, γίνεται μιά γροθιά, ἕνα σῶμα, μιά καρδιά καί ξεχύνεται στούς δρόμους, λές καί πηγαίνει σέ πανηγύρι, λές καί γιορτάζει Πασχαλιά.

28η Ὀκτωβρίου 1940. Μανάδες ἑτοιμάζουν τά παιδιά τους γιά τό μέτωπο. Τά γλυκοφιλοῦν καί τούς εὔχονται νά νικήσουν. Τά καμαρώνουν, γιατί γνωρίζουν ὅτι τό καθένα ἀπό αὐτά ἤδη εἶναι ἕνας ἥρωας, πού μέ τό δικό του ἀγῶνα καί ἄν χρειασθῇ καί μέ τό αἷμα του, θά γράψῃ μιά ξεχωριστή σελίδα στό ἱερό βιβλίο τῆς Ἑλληνικῆς ἱστορίας. Δίνουν τήν εὐχή τους καί μαζί τό φυλακτό, τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας μας, τῆς Μεγάλης Μάνας τῶν παιδιῶν τῆς Ἑλλάδος.
  Οἱ γυναῖκες σφιχταγκαλιάζουν τούς ἄντρες τους μέ δάκρυα περηφάνειας, γιατί τίς ἀξιώνει ὁ Θεός νά ὀνομασθοῦν γυναῖκες ἡρώων.
Οἱ νέοι μας, οἱ γιγαντόψυχοι καί λεοντόκαρδοι, γλυκοφιλοῦν τά παιδιά τους, τά κοιτάζουν στά μάτια, γιά νά πάρουν ἀκόμη πιό μεγάλη δύναμη καί νά τρέξουν στά βουνά τῆς Ἠπείρου γιά τήν δόξα τῆς πατρίδος.
Οἱ καμπάνες χτυποῦν ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς Ἑλλάδος, ξεσηκώνοντας τά πλήθη καί ὁπλίζοντας τά σωθικά ὅλων τῶν Ἑλλήνων μέ ἐνθουσιασμό, πίστη στόν Θεό, ἐλπίδα —ἤ τί λέγω—βεβαιότητα γιά τήν νίκη.
Καί ἰδού, οἱ Ἕλληνες μάχονται ὡς λέοντες, βλέπουν μπροστά τους τήν Παναγιά, ἀτενίζουν τόν Σταυρό, ὁραματίζονται τό ἀθάνατο ’21 καί ἀμύνονται τοῦ πατρίου ἱεροῦ ἐδάφους.
Γίνονται ὁ φόβος καί ὁ τρόμος τοῦ σιδηρόφρακτου στρατοῦ. Μπαίνουν στήν φωτιά, χωρίς νά καίωνται. Μετροῦν τά βόλια πού πέφτουν βροχή, χωρίς νά φοβοῦνται. Ἔχουν λησμονήσῃ ὅτι ὑπάρχουν γιά τόν ἑαυτό τους. Δέν ζοῦν ἐκεῖνοι. Ζῆ μέσα τους ὁ Χριστός καί ἡ Ἑλλάδα.
Ξεπέρασαν τά ἀνθρώπινα ὅρια. Κάποιοι ἤδη πέταξαν γιά τόν οὐρανό, ἀφήνοντας τά κόκκαλά τους τά ἱερά στά κακοτράχαλα βουνά τῆς Ἑλληνικῆς Ἠπείρου καί τῶν ἄλλων περιοχῶν. Ἀπό ψηλά καθώς «ἐπέτοντο», κατά τήν λαϊκή μοῦσα, ἐμψύχωναν καί τούς ἄλλους, πού μέ μανικό ἔρωτα γιά τήν Ἑλλάδα, ὡς ἀετοί πολεμοῦσαν γιά τά δίκαιά της.
Τό θαῦμα ἔγινε. Ἡ Ἑλλάς μεγαλούργησε. Τά κόκκαλα ἐλίπαναν τόν ἀγρό τῆς ἐλευθερίας, τό αἷμα ἐπότισε τό δένδρο καί ἐκεῖνο εὐσκιόφυλλο ἐσκέπασε τά παιδιά τῆς Ἑλλάδος.
Σέ λίγο τά Ἑλληνόπουλα ὕψωσαν καί πάλι τό ἀνάστημά τους ἐνώπιον τῶν σιδηρόφρακτων στρατιῶν τοῦ Χίτλερ, πού αἱματοκύλισαν τήν Ἑλλάδα μας, θέλοντας νά κάμψουν τό φρόνημα καί νά δουλώσουν τήν γῆ καί τό πνεῦμα. Ὁ ἡρωισμός ὕψωσε τρόπαια καί ἔστησε μνημεῖα, πού θά μαρτυροῦν ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος τήν δόξα τῆς τιμημένης μας πατρίδος, ὅπως ἐκείνη ἔλαμψε φωτισμένη ἀπό τήν φλόγα τῶν ματιῶν τῶν παιδιῶν της, πού ἀγωνίστηκαν καί ἀντιστάθηκαν ἐναντίον τῶν εἰσβολέων.
Φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, ἐπείνασαν, ὑπέφεραν δεινά πολλά, διῆλθον διά πυρός καί σιδήρου, ὅμως ἐξῆλθον εἰς ἀναψυχήν.
28η Ὀκτωβρίου. Γιορτάζομε τήν δόξα τῆς Ἑλλάδος. Τήν νίκη τῶν Ἑλλήνων ἐναντίον τοῦ φασισμοῦ καί τοῦ ναζισμοῦ. Τήν λάμψη τῆς ἐλευθερίας στόν οὐρανό, στήν γῆ καί τήν θάλασσα τῆς Ἑλλάδος.
Ἡμέρα τιμῆς καί μνήμης, γιά ὅλους ἐκείνους πού δέν ὑπελόγισαν, οὔτε οἰκίες, οὔτε συζύγους, οὔτε τέκνα, οὔτε γονεῖς, οὔτε δόξες, οὔτε κόπους, οὔτε τήν ζωή τους ἀκόμη, γιά τήν ἐλευθερία τῆς πατρίδος.
28η Ὀκτωβρίου. Ἐθνική ἑορτή. Ἄς μάθουν ἐπιτέλους τά παιδιά μας, γιατί γιορτάζομε. Γιατί λαμπροφοροῦμε, γιατί κάνομε δοξολογίες στούς Ἱερούς Ναούς μας καί δεήσεις στούς τύμβους καί τά μνημεῖα τῶν πεσόντων ἡρώων καί μαρτύρων τῆς πατρίδος μας. Ἄς πληροφορηθοῦν γιατί σημαιοστολίζομε τά σπίτια μας, τά καταστήματά μας, τά δημόσια κτίρια, γιατί παρελαύνομε.
Ἄς μάθουν μέ ποιά τιμή αἵματος καί θυσιῶν ὑπερασπιστήκαμε αὐτό τόν τόπο καί διατηρήσαμε τό ἀγαθό τό μέγιστο, πού λέγεται ἐλευθερία.
Καιρός νά σταματήσουν τά ψέματα καί οἱ ὅποιες ἀσέβειες πάνω στά θέματα τῆς ἱστορίας μας.
Ἀρκετά σακατέψαμε τό δένδρο πάνω στό ὁποῖο στηρίζεται τό ἐθνικό μας οἰκοδόμημα, τό ἐθνικό μας μεγαλεῖο, ἡ περηφάνεια μας, ἡ τιμή μας, ἡ λευτεριά μας.
28η Ὀκτωβρίου. Γιορτή γιά μιά φορά ἀκόμη. Καιρός ἐπί τέλους γιά ἐθνική ἑνότητα, ὁμόνοια, ὁμοψυχία, κοινούς ἀγῶνες γιά τήν ἔξοδο αὐτῆς τῆς χώρας ἀπό τό τέλμα στό ὁποῖο, κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Θεός, εὑρίσκεται.
Ἔχομε τήν δύναμη νά νικήσωμε. Διαθέτομε ψυχή πού γιγαντώνει τό σῶμα καί ἔχομε ὁδηγούς τούς ἥρωές μας, πρότυπα ἱερά καί ἀξεπέραστα, πού μᾶς ἐμπνέουν καί μᾶς ὁδηγοῦν.
Μά πάνω ἀπ’ ὅλα ἔχομε τόν Θεό, πού μᾶς σώζει κάθε φορά πού εἴτε οἱ ξένοι ἐπιβουλεύονται τά ἱερά καί τά ὅσιά μας, εἴτε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι προσπαθοῦμε, πλήν ματαίως εὐτυχῶς,  νά ὁδηγήσωμε τό σκαρί στόν βυθό.
Ἔχομε τήν Παναγία Μητέρα Του καί δική μας Μητέρα, τήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό τοῦ γένους μας, πού παρά τά ἁμαρτήματά μας, μᾶς σκέπει καί μᾶς ἀγκαλιάζει, ὅπως τότε πού τήν ἔβλεπαν μπροστά τους οἱ στρατιῶτες μας στό μέτωπο, ἤ ὅπως ὅταν σταματοῦσε τά Γερμανικά τάνκς στόν Ὀρχομενό τῆς Βοιωτίας. Γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας μετέθεσε τήν ἑορτή τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἀπό τήν 1η Ὀκτωβρίου στίς 28 τοῦ ἰδίου μηνός, γιά νά μή λησμονήσωμε ποτέ, ὅτι Ἐκείνη μᾶς ἐσκέπασε στά βουνά τῆς Ἠπείρου καί διέσωσε τό Ἔθνος μας.
Ἔχομε τούς Ἁγίους μας, οἱ ὁποῖοι φρουροῦν καί προστατεύουν τήν Ἑλλάδα, ὅπως τότε πού ὁ Ἅγιος Χαράλαμπος παρουσιάστηκε στόν Γερμανό ἀξιωματικό καί ἔσωσε τά Φιλιατρά ἀπό μεγάλη καταστροφή καί τούς Φιλιατρινούς ἀπό βέβαιο καί φρικτό θάνατο.
Ναί, αὐτά ἔχομε. Αὐτή εἶναι ἡ Ἑλλάδα. Αὐτοί εἴμαστε οἱ Ἕλληνες.
28η Ὀκτωβρίου καί πάλι.
-Ἄς εὐχαριστήσωμε τήν Παναγία μας. «Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τά νικητήρια...». Ἄς γονατίσωμε καί πάλι μπροστά της καί ἄς τήν παρακαλέσωμε νά «σκέπῃ τόν λαόν της νοερῶς ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς».
-Καί τέλος ἄς μή ξεχνᾶμε...
«Ἄν εἶναι νά πεθάνῃ κανείς γιά τήν Ἑλλάδα, θεία ἡ δάφνη! Μιά φορά κανείς πεθαίνει...».

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΙΕΡΕΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ




Θεέ μου, Πάρε με!
Πόσοι άνθρωποι σε δύσκολες στιγμές δεν το λένε!
Οι περισσότεροι όμως δε γνωρίζουν ότι είναι αμαρτία κι ότι αποτελεί έλλειψη υπομονής κι ελπίδας στη βοήθεια του Θεού. Το ακόλουθο όμως περιστατικό, το βεβαιώνει ξεκάθαρα. Το διηγήθηκε με πολλή ταπείνωση και συναίσθηση ένας σεβαστός ιερέας, ο οποίος έχει πνευματικά παιδιά και στην επαρχία και στην Αθήνα.
Είπε: «Εγώ, αφ’ ότου έγινα ιερέας, με κυνήγησε η συκοφαντία (το σύγχρονο μαρτύριο). Πότε με τον έναν τρόπο, πότε με τον άλλον, με πίκραιναν και με καταρράκωναν πολλοί, με ψευδείς κατηγορίες. Αυτό γινόταν επανειλημμένα. Τόσο πόνεσα και τόσο κουράστηκα, που λύγισα κι αρκετές φορές είπα: «Θεέ μου, πάρε με!». Και τελικά, με πήρε!»...
Όσοι τον άκουγαν έμειναν κατάπληκτοι να τον κοιτούν, σκεπτόμενοι πόση ενοχή έχουν όσοι κατηγορούν, ιδίως τους ιερωμένους... Πόση αμαρτία συσσωρεύουν στην ψυχή τους, ιδίως όταν σπρώχνουν σε απελπισία τις ψυχές που κατηγορούν! Λες και τους εξουσιοδότησε ο Θεός να κρίνουν τον κόσμο...
Ο σεμνός κληρικός συνέχισε την αφήγησή του, λέγοντας:
«Έπαθα ανακοπή καρδιάς. Μου συνέβη στην Αθήνα. Εκείνη τη στιγμή βρισκόμουν εν μέσω γνωρίμων και πνευματικών τέκνων μου. Αμέσως με μετέφεραν στο νοσοκομείο. Εκεί οι γιατροί προσπάθησαν πολύ να ξεκινήσουν την καρδιά, αλλά δεν έγινε τίποτα. Στο τέλος είπαν: «Δε γίνεται τίποτα με τον παππούλη πάρτε τον στο νεκροτομείο!».
Εγώ τώρα, και τι δεν έζησα τις έξι αυτές ώρες που ήμουν νεκρός! Κατ’ αρχάς, ένιωθα τον Άγγελό μου να με συντροφεύει κι να με περιβάλει προστατευτικά σε μια πορεία, που στην αρχή ήταν κάπως δύσκολη, αλλά αμέσως μετά ανοδική, προς ένα θεσπέσιο, γλυκύτατο φως. Κατά τη διαδρομή, πολλά κακά πνεύματα φώναζαν επιθετικά και με κατηγορούσαν. Μια από τις κατηγορίες ήταν η εξής:
- Πού τον πας αυτόν; Ήταν φιλοχρήματος. Ενώ είχε υποσχεθεί ακτημοσύνη, είχε χρήματα δικά του…! Ο άγιος Άγγελος όμως τους απέκρουε κι έλεγε:
- Αυτό δεν είναι αλήθεια! Τα χρήματα που είχε ήταν του Μοναστηριού και τα διαχειριζόταν.
Τελικά φθάσαμε σ’ ένα μέρος που φαινόταν να είναι σύνορο δύο περιοχών. Εκεί άκουσα τον εξής διάλογο που έκανε ο Άγγελός μου με την Υπεραγία Θεοτόκο. Άκουσα μάλιστα και τη γλυκύτατη, αλλά κάπως αυστηρή φωνή Της.
Ο Άγγελός μου έλεγε:
- Υπεραγία Θεοτόκε, να οδηγήσω τον παππούλη στη Βασιλεία του Υιού Σου;
Εκείνη απάντησε:
- Όχι! Γιατί έχει κάνει μια σοβαρή αμαρτία.
- Τι αμαρτία, Δέσποινά μου; Ο παππούλης ήταν καλός (άρχισε να με υπερασπίζει, ενώ ένιωθα τα δάκρυά του να πέφτουν ζεστά πάνω στον τράχηλό μου!), έχτισε Μοναστήρι, βοήθησε ψυχές να σωθούν...
- Αυτό είναι αλήθεια, απάντησε η Θεοτόκος. Αλλά, δεν έκανε υπομονή στον αγώνα που είχε, κι έλεγε στον Υιό μου πάρε με και πάρε με. Λοιπόν, πήγαινέ τον πίσω, να τελειώσει με υπομονή τον αγώνα του και μετά θα εισέλθει στη Βασιλεία του Υιού μου.
Καθώς γυρίζαμε με τον άγιο Άγγελο, είδα τον Παράδεισο και την Κόλαση. Αυτά που γράφουν τα βιβλία του Θεού, είναι αλήθεια! Τα είδα με τα μάτια μου!…
Όταν φθάσαμε στο νοσοκομείο, με αποστροφή μπήκα στο νεκρό παγωμένο σώμα μου. Έκανα οκτώ ώρες για να κινήσω τις πρώτες κλειδώσεις των δαχτύλων των χεριών μου! Απ’ το παίξιμο των βλεφάρων μου αντιλήφτηκε τη νεκρανάσταση μου πρώτη η αδελφή μου, κι αναστατώθηκε όλο το νοσοκομείο.
Σιγά-σιγά συνήλθα κι από τότε προσέχω και κάνω υπομονή αδιαμαρτύρητα σε ό,τι επιτρέπει η αγάπη του Θεού. Πρέπει να κερδίσουμε τον Παράδεισο, αδελφοί μου, πρέπει με την υπομονή μας να κερδίσουμε την ψυχή μας!»


Αυτά είπε ο παππούλης και με τα τελευταία λόγια η φωνή του κόπηκε απ’ τη συγκίνηση…

Πηγή: Άπαντα Ορθοδοξίας

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Καλοί άνθρωποι υπάρχουν παντού. Όμως, Αγίους δεν έχει πουθενά αλλού, παρά μόνο στην Ορθοδοξία.

Δεν ισχυρίζομαι ότι όλοι οι Χριστιανοί είναι… Άγιοι. Θέλουν όμως να γίνουν!! Δεν ισχυρίζομαι ότι οι Χριστιανοί δεν έχουν… ελατ­τώματα ή κακίες. Προσπαθούν όμως να τα αποβάλουν!! Πράγματα που δεν τα κάνουν οι «άλλοι», οι εχθροί της εκκλησίας. Δεν ισχυρίζο­μαι ότι δε γίνονται σκάνδαλα στο χώρο της εκκλησίας, αλλά και πού δε γίνονται; Δε γίνονται στα πολιτικά κόμματα; δε γίνονται στις εται­ρείες; δε γίνονται στις ποδοσφαιρικές ομάδες; στους συλλόγους; Παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι γίνονται και θα γίνονται τέτοια πράγματα. 
Αυτό όμως που ισχυρίζομαι είναι ότι οι εφημερίδες, η Τ.V., μιλούν μόνο για τα άσχημα της εκκλησίας που πολλές φορές τα εξογκώνουν και άλλες τόσες τα κατασκευάζουν από το τίποτα. Γιατί αυτή η άδικη συμπεριφορά; Γιατί επιμένουν συνειδητά σ” αυτή την μερική, άρα ψεύ­τικη εικόνα;
Υπάρχουν γεροντάδες που έχουν γίνει γνωστοί στα πέρατα του κό­σμου, στόμα με στόμα, χωρίς ποτέ κάποια εφημερίδα ν” ασχοληθεί μα­ζί τους ή να τους αναφέρει το ραδιόφωνο ή η τηλεόραση. Υπάρχουν γεροντάδες που για χάρη τους έρχονται άνθρωποι από την Αμερική, από την Αυστραλία, από τη Γερμανία, από όλα τα μέρη του κόσμου να τους δουν, να συζητήσουν, να βοηθηθούν. Υπάρχουν άνθρωποι χιλιά­δες, που διηγούνται τα θαύματα και τις ευεργεσίες, που οι ίδιοι προσωπικά απόλαυσαν απ” αυτούς, και με παρρησία διηγούνται τα περιστατι­κά με λεπτομέρειες, καταθέτοντας με ευγνωμοσύνη την προσωπική τους μαρτυρία.
 Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι τέτοιοι γεροντάδες, τέτοιοι Άγιοι δεν υπάρχουν πουθενά αλλού. Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι η συνω­μοσία της σιωπής των ισχυρών αυτής της γης, γύρω από την ορθοδο­ξία και τους Αγίους της διαλύεται σαν καπνός από τη δύναμη του Θεού. Πάντοτε έτσι γινόταν. Πάντοτε η εκκλησία επολεμείτο είτε φανε­ρά είτε ύπουλα. Πάντοτε η εκκλησία θριάμβευε στο τέλος. Έτσι συμ­βαίνει εδώ και 2.000 χρόνια. Έτσι θα συμβαίνει και στο μέλλον.
Γιατί έτσι προέγραψε τη θριαμβευτική πορεία της μέσα στους αιώνες, ο γλυκύτατος Θεάνθρωπος, ο Ιησούς Χριστός, ο μόνος αληθινός Θεός. «επί ταύτη τη πέτρα, οικοδομήσω μου την εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματ. ιστ’18).
Άνθρωποι με ελαττώματα υπάρχουν στην κοινωνία, υπάρχουν και στην εκκλησία. Άνθρωποι καλοί υπάρχουν στην εκκλησία, αλλά υπάρ­χουν και στα πολιτικά κόμματα, και στις θρησκευτικές οργανώσεις, και στις ψεύτικες θρησκείες και φιλοσοφίες. Έχει όλος ο κόσμος καλούς ανθρώπους, και ευτυχώς που έχει, γιατί γίνονται παρηγοριά και βοήθεια για το περιβάλλον τους.
 Όμως Αγίους δεν έχει πουθενά αλλού, παρά μόνο στην ορθοδοξία. 

Από το βιβλίο: «ΟΙ ΓΚΟΥΡΟΥ Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ»
του Διονυσίου Φαρασιώτου

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΕ ΕΝΑΝ ΙΔΕΟΛΟΓΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ




Ένα πρωινό συζητά ο Γέροντας με δυο-τρεις επισκέπτες στο σπίτι του. Ο ένας είναι ιδεολόγος κομμουνιστής. Σε μια στιγμή έρχεται κάποιος απ' έξω και τους πληροφορεί ότι η Αθήνα έχει γεμίσει από φωτογραφίες του Μαο Τσε Τουγκ με την επιγραφή: «Δόξα στον μεγάλο Μάο». Ήταν η ημέρα κατά την οποία είχε πεθάνει ο Κινέζος δικτάτορας. 

Γέροντας: Έτσι είναι, παιδάκι μου. Δεν υπάρχουν άθεοι. Ειδωλολάτρες υπάρχουν, οι οποίοι βγάζουν τον Χριστό από τον θρόνό Του και στη θέσι Του τοποθετούν τα είδωλά τους. Εμείς λέμε: «Δόξα τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι». Αυτοί λένε: «Δόξα στον μεγάλο Μάο». Διαλέγεις και παίρνεις. 

Κομμουνιστής: Και σεις, παππούλη, το παίρνετε το ναρκωτικό σας. Μόνο που εσείς το λέτε Χριστό, ο άλλος το λέει Αλλάχ, ο τρίτος Βούδα, κ.ο.κ. 

- Ο Χριστός, παιδί μου, δεν είναι ναρκωτικό. Ο Χριστός είναι ο Δημιουργός του σύμπαντος κόσμου. Αυτός που με σοφία κυβερνά τα πάντα: από το πλήθος των απέραντων γαλαξιών μέχρι τα απειροελάχιστα σωματίδια του μικροκόσμου. Αυτός που δίνει ζωή σε όλους μας. Αυτός που σ' έφερε στον κόσμο και σου' χει δώσει τόση ελευθερία, ώστε να μπορής να Τον αμφισβητής, αλλά και να Τον αρνήσαι ακόμη. 


- Παππούλη, δικαίωμά σας είναι να τα πιστεύετε όλα αυτά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι και αληθινά. Αποδείξεις έχετε; 

- Εσύ όλα αυτά τα θεωρείς παραμύθια, έτσι δεν είναι; 

- Βεβαίως. 

- Αποδείξεις έχεις; Μπορείς να μου αποδείξεις ότι όσα πιστεύω εγώ είναι ψεύτικα; 

- ... 

- Δεν απαντάς, διότι και συ δεν έχεις αποδείξεις. Άρα και συ πιστεύεις ότι είναι παραμύθια. Κι εγώ μεν ομιλώ περί πίστεως, όταν αναφέρωμαι στον Θεό. Εσύ όμως, ενώ απορρίπτεις τη δική μου πίστη, στην ουσία πιστεύεις στην απιστία σου, αφού δεν μπορείς να την τεκμηριώσης με αποδείξεις. Πρέπει όμως να σου πω ότι η πίστη η δική μου δεν είναι ξεκάρφωτη. Υπάρχουν κάποια υπερφυσικά γεγονότα, πάνω στα οποία θεμελιώνεται. 

- Μια στιγμή! Μια και μιλάτε για πίστη, τι θα πήτε στους Μωαμεθανούς π.χ. ή στους Βουδδιστές; Διότι κι εκείνοι ομιλούν περί πίστεως. Κι εκείνοι διδάσκουν υψηλές ηθικές διδασκαλίες. Γιατί η δική σας πίστη είναι καλύτερη από εκείνων; 

- Μ' αυτή την ερώτησή σου τίθεται το κριτήριο της αληθείας διότι βεβαίως η αλήθεια είναι μία και μόνη. Δεν υπάρχουν πολλές αλήθειες. Ποιος όμως κατέχει την αλήθεια; Ιδού το μεγάλο ερώτημα. Έτσι, δεν πρόκειται για καλύτερη ή χειρότερη πίστη! Πρόκειται για τη μόνη αληθινή πίστη! 

Δέχομαι ότι ηθικές διδασκαλίες έχουν και τα άλλα πιστεύω. Βεβαίως οι ηθικές διδασκαλίες του Χριστιανισμού υπερέχουν ασυγκρίτως. Εμείς όμως δεν πιστεύουμε στον Χριστό για τις ηθικές Του διδασκαλίες. Ούτε για το «Αγαπάτε αλλήλους», ούτε για τα κηρύγματά Του περί ειρήνης και δικαιοσύνης, ελευθερίας και ισότητος. Εμείς πιστεύουμε στον Χριστό, διότι η επί γης παρουσία Του συνοδεύθηκε από υπερφυσικά γεγονότα, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι είναι Θεός. 

- Κοιτάξτε. Κι εγώ παραδέχομαι ότι ο Χριστός ήταν σπουδαίος φιλόσοφος και μεγάλος επαναστάτης, αλλά μην τον κάνουμε και Θεό τώρα... 

- Αχ, παιδί μου! Όλοι οι μεγάλοι άπιστοι της ιστορίας εκεί σκάλωσαν. Το ψαροκόκκαλο που τους κάθησε στο λαιμό και δεν μπορούσαν να το καταπιούν, αυτό ακριβώς ήταν. Το ότι ο Χριστός είναι και Θεός. 

Πολλοί από αυτούς ήσαν διατεθειμένοι να πουν στον Κύριο: Μη λες ότι είσαι Θεός ενανθρωπήσας. Πες ότι είσαι απλός άνθρωπος και μεις είμαστε έτοιμοι να σε θεοποιήσουμε. Γιατί θέλεις να είσαι Θεός ενανθρωπήσας και όχι άνθρωπος αποθεωθείς; Εμείς δεχόμαστε να σε αποθεώσουμε, να σε αποκηρύξουμε τον μέγιστο των ανθρώπων , τον αγιώτατο, τον ηθικώτατο, τον ευγενέστατο, τον ανυπέρβλητο, τον μοναδικό, τον ανεπανάληπτο. Δεν σου αρκούν όλα αυτά; 

Ο κορυφαίος του χορού των αρνητών, ο Ερνέστος Ρενάν, βροντοφωνεί περί του Χριστού: «Για δεκάδες χιλιάδες χρόνια ο κόσμος θα ανυψώνεται δια σου», είσαι «ο ακρογωνιαίος λίθος της ανθρωπότητος ώστε το να αποσπάση κάποιος το όνομά σου από τον κόσμο τούτο θα ήταν ίσο με τον εκ θεμελίων κλονισμό του», «οι αιώνες θα διακηρύσσουν ότι μεταξύ των υιών των ανθρώπων δεν γεννήθηκε κανένας υπέρτερός» σου. Εδώ όμως σταματούν, και αυτός και οι όμοιοί του. Η επόμενη φράσι τους; «Θεός όμως δεν είσαι!» 

Και δεν αντιλαμβάνονται οι ταλαίπωροι ότι όλα αυτά συνιστούν για την ψυχή τους μια ανέκφραστη τραγωδία! Το δίλημμα αναπόφευκτα είναι αμείλικτο: Ή είναι Θεός ενανθρωπήσας ο Χριστός, οπότε πράγματι, και μόνον τότε, αποτελεί την ηθικωτέρα, την αγιωτέρα και την ευγενεστέρα μορφή της ανθρωπότητος ή δεν είναι Θεός ενανθρωπήσας, οπότε όμως δεν είναι δυνατόν να είναι τίποτε απ' όλα αυτά. Αντιθέτως αν ο Χριστός δεν είναι Θεός, τότε πρόκειται για την απαισιοτέρα, τη φρικτοτέρα και την απεχθεστέρα ύπαρξη της ανθρωπίνης ιστορίας. 

- Τι είπατε; 

- Αυτό που άκουσες! Βαρύς ο λόγος, απολύτως όμως αληθής. Και ιδού γιατί: Τι είπαν για τον εαυτό τους, ή ποια ιδέα είχαν για τον εαυτό τους όλοι οι πράγματι μεγάλοι άνδρες της ανθρωπότητος; 

Ο «ανδρών απάντων σοφώτατος» Σωκράτης διεκήρυσσε το: «Εν οίδα ότι ουδέν οίδα». 

Όλοι οι σπουδαίοι άνδρες της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, από τον Αβραάμ και τον Μωϋσή μέχρι τον Ιωάννη τον Πρόδρομο και τον Παύλο, αυτοχαρακτηρίζονται «γη και σποδός (=στάχτη)», «ταλαίπωροι», «εκτρώματα» κ.τ.τ.[1] 

Η συμπεριφορά, αντιθέτως, του Ιησού είναι παραδόξως διαφορετική! Και λέω παραδόξως διαφορετική, διότι το φυσικό και το λογικό θα ήταν να είναι παρόμοια η συμπεριφορά Του. Αυτός μάλιστα, ως ανώτερος και υπέρτερος από όλους του άλλους, θα έπρεπε να έχη ακόμα κατώτερη και ταπεινότερη ιδέα για τον εαυτό Του[2]. Ηθικώς τελειότερος από κάθε άλλον έπρεπε να υπερακοντίζη σε αυτομεμψία και ταπεινό φρόνημα όλους τους παραπάνω και οποιονδήποτε άλλον, από την δημιουργία του κόσμου μέχρι τη συντέλεια των αιώνων. 

Συμβαίνει όμως το ακριβώς αντίθετο! 

Πρώτα - πρώτα διακηρύσσει ότι είναι αναμάρτητος: «Τις εξ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας;» (Ιωάν. η' 46). «Έρχεται ο του κόσμου τούτου άρχων, και εν εμοί ουκ έχει ουδέν» (Ιωάν. ιδ' 30). 

Εκφράζει επίσης πολύ υψηλές ιδέες περί Εαυτού: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου» (Ιωάν. η' 12). «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιωάν. ιδ' 6). 

Εκτός όμως αυτών, προβάλλει και αξιώσεις απολύτου αφιερώσεως στο Πρόσωπό Του. Εισχωρεί ακόμη και στις ιερώτερες σχέσεις των ανθρώπων και λέει: «Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος» (Ματθ. ι' 37). «Ήλθον διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής» (Ματθ. ι' 35). Απαιτεί ακόμη και μαρτυρική ζωή και θάνατο από τους μαθητές Του: «Παραδώσουσιν υμάς εις συνέδρια και εν ταις συναγωγαίς αυτών μαστιγώσουσιν υμάς και επί ηγεμόνας δε και βασιλείς αχθήσεσθε ένεκεν εμού... Παραδώσει δε αδελφός αδελφόν εις θάνατον και πατήρ τέκνον, και επαναστήσονται τέκνα επί γονείς και θανατώσουσιν αυτούς και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου ο δε υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται... Μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα... Όστις αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ... Ο απολέσας την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού ευρήσει αυτήν» (Ματθ. ι' 17 κ.ε.). 

Και τώρα σε ρωτώ: Τόλμησε ποτέ κανείς να διεκδικήση υπέρ αυτού την αγάπη των ανθρώπων πάνω κι απ' την ίδια τους τη ζωή; Τόλμησε ποτέ κανείς να διακηρύξη την απόλυτη αναμαρτησία του; Τόλμησε ποτέ κανείς να εκστομίση το: «Εγώ ειμί η αλήθεια»; (Ιωάν. ιδ' 6). Κανείς και πουθενά! Μόνο ένας Θεός θα μπορούσε να τα κάνη αυτά. Φαντάζεσαι τον δικό σας τον Μαρξ να 'λεγε κάτι τέτοια; Θα τον περνούσαν για τρελλό και δεν θα βρισκόταν κανείς να τον ακολουθήση. 

Για σκέψου, τώρα, πόσα εκατομμύρια άνθρωποι θυσίασαν τα πάντα για χάρη του Χριστού, ακόμα και αυτή τη ζωή τους, πιστεύοντας στην περί εαυτού αλήθεια των λόγων Του! Εάν οι περί εαυτού διακηρύξεις του ήσαν ψευδείς, ο Ιησούς θα ήταν η απαισιοτέρα μορφή της ιστορίας οδηγώντας τόσους πολλούς σε τόσο βαρειά θυσία. Ποιος άνθρωπος, όσο μεγάλος, όσο σπουδαίος, όσο σοφός κι αν είναι, θα άξιζε αυτή τη μεγάλη προσφορά και θυσία; Ποιος; Κανένας! Μόνο εάν ήταν Θεός! 

Μ' άλλα λόγια: Όποιος άνθρωπος απαιτούσε αυτή τη θυσία από τους οπαδούς του, θα ήταν η απαισιοτέρα μορφή της ιστορίας. Ο Χριστός όμως και την απαίτησε και την πέτυχε. Παρά ταύτα από τους αρνητές της θεότητός Του αναγορεύθηκε η ευγενεστέρα και αγιωτέρα μορφή της ιστορίας. Οπότε: Ή παραλογίζονται οι αρνητές ονομάζοντας αγιώτερο τον απαισιώτερο, ή, για να μην υπάρχη παραλογισμός, αλλά να έχη λογική η συνύπαρξι απαιτήσεων του Χριστού και αγιότητός Του, θα πρέπει αναγκαστικά να δεχθούν ότι ο Χριστός εξακολουθεί να παραμένη η ευγενεστέρα και αγιωτέρα μορφή της ανθρωπότητος μόνο όμως υπό την προϋπόθεσι ότι είναι και Θεός! Αλλοιώς είναι, όπως είπαμε, όχι η αγιωτέρα, αλλά η φρικτοτέρα μορφή της ιστορίας, ως αιτία της μεγαλυτέρας θυσίας των αιώνων, εν ονόματι ενός ψεύδους! Έτσι η θεότητα του Χριστού αποδεικνύεται με βάση αυτούς τους ίδιους τους περί αυτού χαρακτηρισμούς των αρνητών Του!... 

- Όσα είπατε είναι πράγματι εντυπωσιακά, δεν αποτελούν όμως παρά συλλογισμούς. Ιστορικά στοιχεία, που να θεμελιώνουν την Θεότητά του, έχετε; 

- Σου είπα και προηγουμένως ότι τα πειστήρια της Θεότητός Του είναι τα υπερφυσικά γεγονότα που συνέβησαν όσο καιρό ήταν εδώ στη γη. Ο Χριστός δεν αρκέσθηκε μόνο να διακηρύσση τις παραπάνω αλήθειες, αλλά επικύρωνε τους λόγους Του και με πλήθος θαυμάτων. Έκανε τυφλούς να βλέπουν, παράλυτους να περπατούν, έθρεψε με δύο ψάρια και πέντε ψωμιά πέντε χιλιάδες άνδρες και πολλαπλάσιες γυναίκες και παιδιά, διέτασσε τα στοιχεία της φύσεως και αυτά υπάκουαν, ανέστησε νεκρούς μεταξύ των οποίων και τον Λάζαρο τέσσερεις μέρες μετά τον θάνατό του. Μεγαλύτερο όμως από όλα τα θαύματα είναι η Ανάστασή Του. 
Όλο το οικοδόμημα του Χριστιανισμού στηρίζεται στο γεγονός της Αναστάσεως. Αυτό δεν το λέω εγώ. Το λέει ο Απόστολος Παύλος: «Ει Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις ημών» (Α' Κορ. ιε' 17). Αν ο Χριστός δεν ανέστη, τότε όλα καταρρέουν. Ο Χριστός όμως ανέστη, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι είναι Κύριος της ζωής και του θανάτου, άρα Θεός. 

- Εσείς τα είδατε όλα αυτά; Πως τα πιστεύετε; 

- Όχι, εγώ δεν τα είδα. Τα είδαν όμως άλλοι, οι Απόστολοι. Αυτοί στη συνέχεια τα γνωστοποίησαν και μάλιστα προσυπέγραψαν τη μαρτυρία τους με το αίμα τους. Κι όπως όλοι δέχονται, η μαρτυρία της ζωής είναι η υψίστη μαρτυρία. 

Φέρε μου και συ κάποιον να μου πη πως ο Μαρξ απέθανε και ανέστη και να θυσιάση τη ζωή του για την μαρτυρία αυτή κι εγώ θα τον πιστεύσω ως τίμιος άνθρωπος. 

- Να σας πω. Χιλιάδες κομμουνιστές βασανίσθηκαν και πέθαναν για την ιδεολογία τους. Γιατί δεν ασπάζεσθε και τον κομμουνισμό; 

- Το είπες και μόνος σου. Οι κομμουνιστές πέθαναν για την ιδεολογία τους. Δεν πέθαναν για γεγονότα. Σε μια ιδεολογία όμως είναι πολύ εύκολο να υπεισέλθη πλάνη. Επειδή δε είναι ίδιον της ανθρωπίνης ψυχής να θυσιάζεται για κάτι στο οποίο πιστεύει, εξηγείται γιατί πολλοί κομμουνιστές πέθαναν για την ιδεολογία τους. Αυτό όμως δεν μας υποχρεώνει να την δεχθούμε και ως σωστή. 

Είναι άλλο πράγμα να πεθαίνεις για ιδέες κι άλλο για γεγονότα. Οι Απόστολοι όμως δεν πέθαναν για ιδέες. Ούτε για το «Αγαπάτε αλλήλους» ούτε για τις άλλες ηθικές διδασκαλίες του Χριστιανισμού. Οι Απόστολοι πέθαναν μαρτυρούντες υπερφυσικά γεγονότα. Κι όταν λέμε γεγονός, εννοούμε ό,τι υποπίπτει στις αισθήσεις μας και γίνεται αντιληπτό από αυτές. Οι Απόστολοι εμαρτύρησαν δι' «ο ακηκόασι, ο εωράκασι τοις οφθαλμοίς αυτών, ο εθεάσαντο και αι χείρες αυτών εψηλάφησαν» (Α' Ιωάν. α' 1)[3]. 

Με βάση έναν πολύ ωραίο συλλογισμό του Πασκάλ λέμε ότι με τους Αποστόλους συνέβη ένα από τα τρία: Ή απατήθηκαν ή μας εξαπάτησαν ή μας είπαν την αλήθεια. 

Ας πάρουμε την πρώτη εκδοχή. Δεν είναι δυνατόν να απατήθηκαν οι Απόστολοι, διότι όσα αναφέρουν δεν τα έμαθαν από άλλους. Αυτοί οι ίδιοι ήσαν αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες όλων αυτών. Εξ άλλου δεν ήσαν καθόλου φαντασιόπληκτοι ούτε είχαν καμμιά ψυχολογική προδιάθεση για την αποδοχή του γεγονότος της Αναστάσεως. Αντιθέτως ήσαν τρομερά δύσπιστοι. Τα Ευαγγέλια είναι πλήρως αποκαλυπτικά αυτών των ψυχικών τους διαθέσεων: δυσπιστούσαν στις διαβεβαιώσεις ότι κάποιοι Τον είχαν δει αναστάντα[4]. 

Και κάτι άλλο. Τι ήσαν οι Απόστολοι πριν τους καλέσει ο Χριστός; Μήπως ήσαν φιλόδοξοι πολιτικοί ή οραματιστές φιλοσοφικών και κοινωνικών συστημάτων, που περίμεναν να κατακτήσουν την ανθρωπότητα και να ικανοποιήσουν έτσι τις φαντασιώσεις τους; Κάθε άλλο. Αγράμματοι ψαράδες ήσαν. Και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να πιάσουν κανένα ψάρι να θρέψουν τις οικογένειές τους. Γι' αυτό και μετά τη Σταύρωση του Κυρίου, παρά τα όσα είχαν ακούσει και δει, επέστρεψαν στα πλοιάρια και στα δίχτυα τους. Δεν υπήρχε δηλ. σ' αυτούς, όπως αναφέραμε, ούτε ίχνος προδιαθέσεως για όσα επρόκειτο να επακολουθήσουν. Και μόνο μετά την Πεντηκοστή, «ότε έλαβον δύναμιν εξ ύψους», έγιναν οι διδάσκαλοι της οικουμένης. 

Η δεύτερη εκδοχή: Μήπως μας εξαπάτησαν; Μήπως μας είπαν ψέματα; Αλλά γιατί να μας εξαπατήσουν; Τι θα κέρδιζαν με τα ψέματα; Μήπως χρήματα, μήπως αξιώματα, μήπως δόξα; Για να πη κάποιος ένα ψέμα, περιμένει κάποιο όφελος. Οι Απόστολοι όμως, κηρύσσοντες Χριστόν και Τούτον εσταυρωμένον και Αναστάντα εκ νεκρών, τα μόνα τα οποία εξασφάλισαν ήσαν: ταλαιπωρίες, κόποι, μαστιγώσεις, λιθοβολισμοί, ναυάγια, πείνα, δίψα, γυμνότητα, κίνδυνοι από ληστές, ραβδισμοί, φυλακίσεις και τέλος ο θάνατος. Και όλα αυτά για ένα ψέμα; Είναι εντελώς ανόητο και να το σκεφθή κάποιος. 

Συνεπώς ούτε εξαπατήθηκαν ούτε μας εξαπάτησαν οι Απόστολοι. Μένει επομένως η Τρίτη εκδοχή ότι μας είπαν την αλήθεια. 

Θα πρέπει μάλιστα να σου τονίσω και το εξής: Οι Ευαγγελιστές είναι οι μόνοι οι οποίοι έγραψαν πραγματική ιστορία. Διηγούνται τα γεγονότα και μόνον αυτά. Δεν προβαίνουν σε καμμία προσωπική κρίση. Κανένα δεν επαινούν, κανένα δεν κατακρίνουν. Δεν κάνουν καμμία προσπάθεια να διογκώσουν κάποιο γεγονός ή να εξαφανίσουν ή να υποτιμήσουν κάποιο άλλο. Αφήνουν τα γεγονότα να μιλούν μόνα τους. 

- Αποκλείεται να έγινε στην περίπτωσι του Χριστού νεκροφάνεια; Τις προάλλες έγραψαν οι εφημερίδες για κάποιον Ινδό, τον οποίο έθαψαν και μετά από τρεις μέρες τον ξέθαψαν και ήταν ζωντανός. 

- Αχ, παιδάκι μου. Θα θυμηθώ και πάλι το λόγο του ιερού Αυγουστίνου: «Άπιστοι, δεν είσθε δύσπιστοι. Είσθε οι πλέον εύπιστοι. Δέχεσθε τα πιο απίθανα, τα πιο παράλογα, τα πιο αντιφατικά, για να αρνηθήτε το θαύμα!». 

Όχι, παιδί μου. Δεν έχουμε νεκροφάνεια στον Χριστό. Πρώτα - πρώτα έχουμε την μαρτυρία του Ρωμαίου κεντυρίωνος, ο οποίος βεβαίωσε τον Πιλάτο ότι ο θάνατος είχε επέλθει. 

Έπειτα το Ευαγγέλιο μας πληροφορεί ότι ο Κύριος κατά την ίδια την ημέρα της Αναστάσεώς Του συμπορεύθηκε συζητώντας με δύο μαθητές Του προς Εμμαούς, που απείχε πάνω από δέκα χιλιόμετρα από τα Ιεροσόλυμα. 

Φαντάζεσαι κάποιον να έχη υποστή όσα υπέστη ο Χριστός και τρεις μέρες μετά το «θάνατό» του να του συνέβαινε νεκροφάνεια; Αν μη τι άλλο θα 'πρεπε για σαράντα μέρες να τον ποτίζουν κοτόζουμο για να μπορή να ανοίγη τα μάτια του, κι όχι να περπατά και να συζητά σαν να μη συνέβη τίποτα. 

Όσο για τον Ινδό, φέρε τον εδώ να τον μαστιγώσουμε με φραγγέλιο - και ξέρεις τι εστί φραγγέλιο; Μαστίγιο στα άκρα του οποίου πρόσθεταν σφαιρίδια μολύβδου ή σπασμένα κόκκαλα ή μυτερά καρφιά -, φέρε τον, λοιπόν, να τον φραγγελώσουμε, να του φορέσουμε ακάνθινο στεφάνι, να τον σταυρώσουμε, να του δώσουμε χολή και ξύδι, να τον λογχίσουμε, να τον βάλουμε στον τάφο, κι αν αναστηθή, τότε τα λέμε. 

- Παρά ταύτα όλες οι μαρτυρίες, τις οποίες επικαλεσθήκατε, προέρχονται από Μαθητές του Χριστού. Υπάρχει κάποια μαρτυρία περί αυτού, που να μην προέρχεται από τον κύκλο των Μαθητών του; Υπάρχουν δηλ. ιστορικοί, που να πιστοποιούν την Ανάσταση του Χριστού; Αν ναι, τότε θα πιστέψω κι εγώ. 

- Ταλαίπωρο παιδί! Δεν ξέρεις τι ζητάς! Αν υπήρχαν τέτοιοι ιστορικοί που να είχαν δει τον Χριστό αναστημένο, τότε αναγκαστικά θα πίστευαν στην Ανάστασή Του και θα την ανέφεραν πλέον ως πιστοί, οπότε και πάλι θα αρνιόσουν τη μαρτυρία τους, όπως ακριβώς απορρίπτεις τη μαρτυρία του Πέτρου, του Ιωάννου κ.λ.π. Πως είναι δυνατόν να βεβαιώνη κάποιος την Ανάσταση και ταυτόχρονα να μη γίνεται Χριστιανός; Μας ζητάς «πέρδικα ψητή σε κέρινο σουβλί και να λαλή»! Αι, δεν γίνεται! 

Σου θυμίζω πάντως, εφ' όσον ζητάς ιστορικούς, αυτό το οποίο σου ανέφερα και προηγουμένως: ότι δηλ. οι μόνοι πραγματικοί ιστορικοί είναι οι Απόστολοι. 

Παρ' όλα αυτά όμως έχουμε και μαρτυρία τέτοια όπως την θέλεις: από κάποιον δηλ. που δεν ανήκε στον κύκλο των Μαθητών Του. Του Παύλου. Ο Παύλος όχι μόνο δεν ήταν Μαθητής του Χριστού, αλλά και εδίωκε μετά μανίας την Εκκλησία Του. 

- Γι' αυτόν όμως λένε ότι έπαθε ηλίαση και εξ αιτίας της είχε παραίσθηση. 

- Βρε παιδάκι μου, αν είχε παραίσθηση ο Παύλος, αυτό που θα ανεδύετο θα ήταν το υποσυνείδητό του. Και στο υποσυνείδητο του Παύλου θέση υψηλή κατείχαν οι Πατριάρχες και οι Προφήτες. Τον Αβραάμ και τον Ιακώβ και τον Μωυσή έπρεπε να δη κι όχι τον Ιησού, τον οποίο θεωρούσε λαοπλάνο και απατεώνα! 

Φαντάζεσαι καμμιά πιστή γριούλα στο όνειρό της ή στο παραλήρημά της να βλέπη τον Βούδα ή τον Δία; Τον Άι Νικόλα θα δη και την Αγία Βαρβάρα. Διότι αυτούς πιστεύει. 

Και κάτι ακόμη. Στον Παύλο, όπως σημειώνει ο Παπίνι, υπάρχουν και τα εξής θαυμαστά: Πρώτον, το αιφνίδιο της μεταστροφής. Κατ' ευθείαν από την απιστία στην πίστη. Δεν μεσολάβησε προπαρασκευαστικό στάδιο. Δεύτερον, το ισχυρόν της πίστεως. Χωρίς ταλαντεύσεις και αμφιβολίες. Και τρίτον, πίστη δια βίου. Πιστεύεις ότι αυτά μπορεί να λάβουν χώρα μετά από μια ηλίαση; Δεν εξηγούνται αυτά με τέτοιους τρόπους. Αν μπορής, εξήγησέ τα. Αν δεν μπορής, παραδέξου το θαύμα. Και πρέπει να ξέρης ότι ο Παύλος με τα δεδομένα της εποχής του ήταν άνδρας εξόχως πεπαιδευμένος. Δεν ήταν κανένα ανθρωπάκι να μην ξέρη τι του γίνεται. 

Θα προσθέσω όμως και κάτι επί πλέον. Εμείς, παιδί μου, ζούμε σήμερα σε εξαιρετική εποχή. Ζούμε το θαύμα της Εκκλησίας του Χριστού. 

Όταν ο Χριστός είπε για την Εκκλησία Του ότι «και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. ις' 1), οι οπαδοί Του αριθμούσαν μόνο μερικές δεκάδες πρόσωπα. Έκτοτε πέρασαν δυο χιλιάδες περίπου χρόνια. Διαλύθηκαν αυτοκρατορίες, ξεχάσθηκαν φιλοσοφικά συστήματα, κατέρρευσαν κοσμοθεωρίες, η Εκκλησία όμως του Χριστού παραμένει ακλόνητη παρά τους συνεχείς και φοβερούς διωγμούς εναντίον της. Αυτό δεν είναι ένα θαύμα; 

Και κάτι τελευταίο. Στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο αναφέρεται πως, όταν η Παναγία μετά τον Ευαγγελισμό επισκέφθηκε την Ελισάβετ, τη μητέρα του Προδρόμου, εκείνη την εμακάρισε με τα λόγια: «Ευλογημένη συ εν γυναιξί». Και η Παναγία απάντησε ως εξής: «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον.. Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσί με πάσαι αι γενεαί» (α' 4). 

Τι ήταν τότε η Παναγία; Μια άσημη κόρη της Ναζαρέτ ήταν. Ποιος την ήξερε; Παρά ταύτα από τότε ξεχάσθηκαν αυτοκράτειρες, έσβησαν λαμπρά ονόματα γυναικών, λησμονήθηκαν σύζυγοι και μητέρες στρατηλατών. Ποιος ξέρει ή ποιος θυμάται τη μητέρα του Μεγ. Ναπολέοντος ή τη μητέρα του Μεγ. Αλεξάνδρου; Σχεδόν κανείς. Όμως εκατομμύρια χείλη σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης και σ' όλους τους αιώνες υμνούν την ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ, «την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ». Ζούμε ή δεν ζούμε εμείς σήμερα, οι άνθρωποι του εικοστού αιώνα, την επαλήθευση του προφητικού αυτού λόγου της Παναγίας; 

Τα ίδια ακριβώς συμβαίνουν όσον αφορά και σε μια «δευτερεύουσα» προφητεία του Χριστού: Όταν στην οικία του Σίμωνος του λεπρού μια γυναίκα περιέχυσε στο κεφάλι Του το πολύτιμο μύρο, είπε ο Κύριος: «Αμήν λέγω υμίν, όπου εάν κηρυχθή το ευαγγέλιον τούτο εν όλω τω κόσμω, λαληθήσεται και ο εποίησεν αύτη εις μνημόσυνον αυτής» (Ματθ. κς' 13). Πόσος ήταν ο κύκλος των οπαδών Του τότε, για να πη κανείς ότι αυτοί θα έκαναν τα αδύνατα δυνατά ώστε να εκπληρωθή η προφητεία αυτή του Διδασκάλου τους; Και μάλιστα μια τέτοια προφητεία, η οποία με τα κριτήρια του κόσμου δεν έχει και καμμιά σημασία για τους πολλούς; 
Είναι ή δεν είναι θαύματα αυτά; Αν μπορής, εξήγησέ τα. Αν δεν μπορής όμως, παραδέξου τα ως τέτοια. 

- Ομολογώ ότι τα επιχειρήματα σας είναι ισχυρά. Έχω όμως να σας ρωτήσω κάτι ακόμη: Δεν νομίζετε ότι ο Χριστός άφησε το έργο του ημιτελές; Εκτός κι αν μας εγκατέλειψε. Δεν μπορώ να φαντασθώ έναν Θεό να παραμένη αδιάφορος στο δράμα του ανθρώπου. Εμείς να βολοδέρνουμε εδώ κι εκείνος από ψηλά να στέκεται απαθής. 

- Όχι, παιδί μου. Δεν έχεις δίκιο. Ο Χριστός δεν άφησε το έργο Του ημιτελές. Αντιθέτως είναι η μοναδική περίπτωση ανθρώπου στην ιστορία, ο οποίος είχε τη βεβαιότητα ότι ολοκλήρωσε την αποστολή Του και δεν είχε τίποτα άλλο να κάνη και να πη. 

Ακόμη κι ο μέγιστος των σοφών, ο Σωκράτης, ο οποίος μια ολόκληρη ζωή μιλούσε και δίδασκε, στο τέλος συνέθεσε και μια περίτεχνη απολογία και, αν ζούσε, θα είχε κι άλλα να πη. 

Μόνο ο Χριστός σε τρία χρόνια δίδαξε ό,τι είχε να διδάξη, έπραξε ό,τι ήθελε να πράξη και είπε το «τετέλεσται». Δείγμα κι αυτό της θεϊκής Του τελειότητος και αυθεντίας. 

Όσο για την εγκατάλειψη, την οποία ανέφερες, σε καταλαβαίνω. Χωρίς Χριστό ο κόσμος είναι θέατρο του παραλόγου. Χωρίς Χριστό δεν μπορείς να εξηγήσης τίποτε. Γιατί οι θλίψεις, γιατί οι αδικίες, γιατί οι αποτυχίες, γιατί οι ασθένειες, γιατί, γιατί, γιατί; Χιλιάδες πελώρια «γιατί». 

Κατάλαβέ το! Δεν μπορεί ο άνθρωπος να προσεγγίση με την πεπερασμένη λογική του τα «γιατί» αυτά. Μόνο με τον Χριστό εξηγούνται όλα: Μας προετοιμάζουν για την αιωνιότητα. Ίσως εκεί μας αξιώση ο Κύριος να πάρουμε απάντηση σε μερικά από τα «γιατί» αυτά.