Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Μικρό ὁδοιπορικό στά Φοβερά Καρούλια τοῦ Ἁγίου Ὄρους


Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Τάσου Μιχαλᾶ῎Ορος Ἅγιο, Πολιτεία ἀνθρώπινη,
σελ. 25-28, ᾿Εκδ. «῾Επτάλοφος», 1980

.           Δέν ξέρω ἄν ἔτυχε ποτέ νά διαβάσετε ἤ ν᾿ ἀκούσετε κάτι γιά τά φρικτά Καρούλια. Τόν τρομακτικό καί ἀπρόσιτο ἐκεῖνο γκρεμό στά Ν.Δ. τῆς Χερσονήσου τοῦ Ἄθω, πού εἶναι γνωστός μόνο ἀπό φωτογραφίες καί σλάιτς ἤ θεωρητικές ἀφηγήσεις προσκυνητῶν, οἱ ὁποῖοι ταξιδεύοντας γιά τή Λαύρα εἶχαν τή δυνατότητα νά τά περιεργαστοῦν μέσα ἀπό τό καραβάκι. Γιατί μέ τά πόδια εἶναι μᾶλλον ἀδύνατο νά κατακτήσει κανείς τήν ἄγρια τούτη περιοχή, ὅπου στό παρελθόν ὀρθόδοξοι ἀναχωρητές εἶχαν χτίσει τίς ἀετοφωλιές τους, μιᾶς κι ὁ χῶρος προσφερόταν ἰδιαίτερα γιά τίς πνευματικές τους ἀπογειώσεις.

   .            Ποιός ξέρει τί νά βρῆκαν σέ τούτη δῶ τή γωνιά τῆς γῆς οἱ ἀκροβάτες καλόγεροι καί τή διάλεξαν γιά προσφιλῆ κατοικία, τή στιγμή πού γιά τόν κοινό νοῦ μιά τέτοια ἐπιλογή μόνο τυχοδιῶκτες  καί ἐπικίνδυνα ριψοκίνδυνοι τήν ἀποφασίζουν. Ἄνθρωποι δηλαδή πού δέχονται νά υἱοθετήσουν  τήν περιπέτεια κι ὅταν ἀκόμη γνωρίζουν πώς ἕνα τέτοιο ἐγχείρημα ἐγκυμονεῖ ἐκ προοιμίου κινδύνους γιά τήν ἰκμάδα τοῦ σώματος καί τήν ἀκεραιότητα τῆς ὑγείας.
.              Νά ᾿τανε μήπως ἡ ἀπεραντοσύνη τῆς θάλασσας καί ἡ ἐπιβλητική ἀγριάδα τῶν κυματόβρεχων βράχων πού ἔρχονται νά πείσουν ἀκόμα καί τόν πιό δύσπιστο, ὅτι τά μεγαλεῖα τῆς φύσης εἶναι σέ θέση νά δώσουν σέ ὅποιον τά γεύεται τίς δυνατότητες γιά ἕνα πιό σταθερό καί οὐσιαστικό τρόπο ζωῆς; ῎Η νά ᾿ταν ἄραγε, ἡ αἴσθηση τῆς γαλήνης καί ἠρεμίας, πού τόσο ἀνέκφραστα εὐδοκιμεῖ στά Καρούλια ἐνισχύοντας σέ φύσεις ἀνήσυχες κάποιες φυγόκεντρες τάσεις, δηλαδή τήν κίνηση ἀπό τόν κόσμο μέ τή θορυβώδη ζωή, τή ρύπανση καί τό ρύπο, σέ παρθένες περιοχές, ἱκανές νά μετουσιώσουν σέ πράξη τήν ἀνθρώπινη ἐπιθυμία γιά ἀδιάλειτη προσευχή καί ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό;
.         Βάλθηκα, κρεμασμένος στή χοντρή ἁλυσίδα πού ᾿ναι κτισμένη στό βράχο, νά φτάσω ὥς τά Καρούλια, ἔστω κι ἄν μέσα μου κάτι μοῦ φώναζε πώς τέτοια ἐδάφη δέν κατακτοῦνται ἀπό ἐρασιτέχνες τοῦ πνεύματος κι ἀπό πρωτοπειρους ὀρειβάτες. ῎Ηθελα νά κατέβω στά φρικτά τά γκρεμά, ἔστω κι ἄν ἀντηχοῦσαν ἀκόμα στ᾿ αὐτιά μου τά λόγια κάποιου Κατουνακιώτη πώς «δύσκολα φτάνουν ἐκεῖ τουρίστες» κι ὅτι προπέρσι ἔχασε τήν ἰσορροπία του καί χάθηκε στόν γκρεμό ἕνας γέροντας ἀσκητής πού ζοῦσε ᾿κεῖ πάνω». ῎Ημουν περίεργος νά γνωρίσω τόν τελευταῖο ξωμάχο, τόν ρῶσο καλόγερο, τόν π. Νικοντίμ, πού ἑξῆντα ὁλόκληρα χρόνια ζεῖ στήν ἄκρη τῆς γῆς συντροφιά μέ τά βράχια, τ᾿ ἀγριοπούλια καί τόν Θεό.
.          Τόν βρῆκα νά στέκει ἔξω ἀπό τήν καλύβα κρατώντας στό χέρι τό κομποσχοίνι καί κοιτάζοντας τόν ἥλιο κατάματα, λές κι ἤθελε νά τόν συγκρίνει μέ τόν δικό του τόν ῞Ηλιο τῆς Δικαιοσύνης, πού μιά ζωή τώρα ὑπερθερμαίνει καί συντηρεῖ τά ἔγκατα τῆς φτωχῆς του καρδιᾶς.
.        Ἦταν τριάντα χρονῶν τότε, νεαρός ἀξιωματικός τοῦ ρωσικοῦ στρατοῦ, ἦλθε γιά πρώτη φορά στήν ῾Ελλάδα μέ σκοπό νά πάει στό ῞Αγιο ῎Ορος νά προσκυνήσει στά μοναστήρια καί νά γνωρίσει τούς ἀσκητές πού  ᾿χε ἀκούσει πώς εἶχαν βάλει στά κατεπείγοντα στόχο τους τήν ἀπαλλαγή ἀπό τόν φόρτο τῆς ὕλης καί τήν καταστολή τῶν παθῶν. Βρισκόταν ἐκείνη τήν ἐποχή στό ζενίθ τῶν μεταφυσικῶν του ἀναζητήσεων ὁ ρῶσος ἀξιωματικός, κι ἦρθε στό ῎Ορος μήπως καί ἔβρισκε αὐτό πού ζητοῦσε. Γιά νά μή φύγει ποτέ πιά ἀπό τοῦτον ἐδῶ τόν πλανήτη»…!
.         ῾Εξῆντα ὁλόκληρα χρόνια σέ ἑλληνικό ἔδαφος κι ὡστόσο καμιά ἐπαφή μέ τή γλώσσα τοῦ τόπου πού ἔμπρακτα δέχτηκε νά γίνει ἡ δεύτερή του πατρίδα καί νά ὑπηρετήσει τίς ἐσωτερικές του ἐφέσεις,. ᾿Αναρωτιέται κανείς ποῦ νά ὀφείλεται τοῦτο. Μήπως σέ ἠθελημένη προσωπική ἀνδράνεια ἤ τίποτε κρυφοσωβινιστικές τάσεις, προέκταση κάποιου ζήλου του γιά γιά τήν ἐκπεσοῦσα ῾Αγία καί Μεγάλη Ρωσία τῶν Τσάρων; Μήπως σέ δική του ἀδυναμία νά ἐπιδοθεῖ στή μελέτη καί τήν ἐκμάθηση ξένων γλωσσῶν, ἰδιαίτερα ὅταν αὐτές δύσκολα γίνονται εὔληπτες, ὅπως ἡ ἑλληνική, ἐπειδή διαθέτουν δύσκολες ρίζες καί στρυφνή προφορά; ῾Η ἀπάντηση εἶναι ἀπερίφραστα ὄχι, καί τό δήλωσε καθαρά ὁ Νικοντίμ: «Τεό ντέν ἔκει γκλῶσα. Γκλῶσα μπρήκανε ἄτρωπο. Καρντιά μιλάει Τεό».

   -Πόσα χρόνια ἔχει ᾿δῶ πάνω;
-Ποῦ, ἰντό κάτ; ῎Ιλτε ῞Αγγιο ῎Ορος Χίλια νιακούσια εἴκουσ. ῾Ιπτά χρούνια κάτισε ῞Αγγι Παντελεήμων, Μοναστήρ.
-Τί τρῶς;
_ ᾿Αγκοράζει Ντάφνα ρίζ, φασόλι, μακαρόνι. ῎Ιλτι ἰνινίνταχρούνι τούρα. Κουφό, ντέν βλέπει, ἄρρουστο..
-Καί προσευχή;
-Ντόξασι Τεό. Σλάβα Μπόκου.  Σλάβα Μπόκου, Σλάβα Μπόκου, (Δόξα σοι ὁ Θεός).
-Πόσες ὧρες προσεύχεσαι; Τί ὥρα σηκώνεσαι τή νύχτα;
-Βράντι ἀγρυπνία κάνει.
-Κάθε βράδυ;
-Κάτε βράντι μέκρι ἕξι οὔρα προυί.
-Ρωσία λίγκε ἐκκλησίε. Γκιατί;
-Ντέν ἀγαπάει Τεό κομμουνίστε. Ντέν πιστεύει Τεό. Κλείσει ἐκκλησίε.
-Ναί, ἀλλά κόσμο πιστεύει Τεό. Πιστεύει καλό, κομμουνίστε ντέν ντόσει ἐκκλησίε.
-Καί τό Πατριαρχεῖο;
-Πατριαρχεῖο κάνει ὑπακοή κάνει.
-Στό Χριστό;
-῎Οχι, κομμουνίστε κάνει ὑπακοή.
-῎Αν δέν κάνει ὑπακοή θά κλείσουν οἱ κομμουνίστε ὅλες τίς ἐκκλησίες;
-Ναί γκιαφτό. Κάνει οἰκονομία. ῎Αν ντέν ἔχει οἰκονομία τά κλείσει  ἐκκλησίε.
-Τό ρώσικο μοναστήρι σοῦ δίνει λεφτά;
-Ντέν ἔχει. Μνημονεύει Πατριάρχα Μόσχα Ποίμεν κι  ιμίς ντέν τέλουμ.
-Συνήθισες στά Καρούλια;
-᾿Ιντό βλογγία Θεοῦ, Σλάβα Μπόκου, Σλάβα Μπόκου, Σλάβα Μπόκου.

 .            ῎Αν κάποτε βρεθεῖτε στό ῞Αγιο ῎Ορος καί τό λέει ἡ καρδιά σας, ἀξίζει νά διακινδυνεύσετε ἕνα «περίπατο» στά φρικτά τά Καρούλια. ῎Αν στό μεταξύ ὁ π. Νικοντίμ ἔχει κλείσει τά μάτια του, κοιτάξτε κατάματα πρός τόν ἥλιο καί θά ἐντοπίσετε τό φωτοστέφανο ἀπό τή δικιά του στρατολογία νά προβάλει στόν οὐρανό εὔγλωττα καί ἐνδεικτικά.

Καθηγητής φιλοσοφίας δίνει στους μαθητές του και σε όλους μας ένα μάθημα ζωής που δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ…




Ένας καθηγητής φιλοσοφίας, την ώρα του μαθήματος, άνοιξε το συρτάρι στο γραφείο του, πήρε κάποια αντικείμενα που βρίσκονταν στο εσωτερικό του και τα τοποθέτησε πάνω στο γραφείο.
Ένα από αυτά τα αντικείμενα ήταν ένα άδειο βάζο. Στη συνέχεια πήρε μερικά μπαλάκια του γκολφ και τα έβαλε μέσα στο βάζο μέχρι που το γέμισε εντελώς. Κοίταξε τα παιδιά στην τάξη του και τους ρώτησε αν συμφωνούν ότι το βάζο είναι εντελώς γεμάτο. Όλοι οι μαθητές συμφώνησαν. Ναι, το βάζο ήταν πράγματι γεμάτο.
Ο καθηγητής στη συνέχεια πήρε ένα κουτί με μικρά βότσαλα και τα έριξε στο βάζο, ανάμεσα από τις μπάλες του γκολφ μέχρι να μην υπάρχουν πλέον κενά σημεία. Γύρισε προς τους μαθητές του και τους έκανε την ίδια ερώτηση. Είναι το βάζο γεμάτο; Η απάντηση τους ήταν η γνωστή. Ναι, τώρα το βάζο είναι τελείως γεμάτο.
Στη συνέχεια ο καθηγητής σήκωσε ένα μικρό σακουλάκι με άμμο και έχυσε το περιεχόμενο του στα κενά σημεία ανάμεσα στις μπάλες του γκολφ και στα βότσαλα. Έκανε στους εμβρόντητους μαθητές του, την ίδια πάλι ερώτηση και φυσικά είσπραξε την αναμενόμενη απάντηση. Ναι, τώρα το βάζο είναι πλέον εντελώς γεμάτο.
Ο καθηγητής δεν σταμάτησε όμως εδώ. Έσκυψε και έβγαλε δύο μπύρες κάτω από το γραφείο του και έριξε το περιεχόμενο τους μέσα στο βάζο. Οι μαθητές του άρχισαν να γελούν με την πράξη του και να αναρωτιούνται τι θέλει να τους πει με αυτό το τρόπο.
Ο καθηγητής περίμενε λίγο μέχρι να ησυχάσουν όλοι και τους είπε:
«Αυτό το βάζο αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. Οι μπάλες του γκολφ αντιπροσωπεύουν τα πιο σημαντικά πράγματα σε αυτή. Την οικογένεια σας, τα παιδιά σας, την υγεία σας, τους φίλους σας και τα πάθη σας. Αν όλα τα άλλα χαθούν και σας μείνουν μόνο αυτά, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι πλήρης.
Τα χαλίκια αντιπροσωπεύουν τα αλλά πράγματα στη ζωή σας που έχουν σημασία, τη δουλειά σας, το σπίτι σας και το αυτοκίνητο σας. Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα. Τα πιο μικρά και τα πιο ασήμαντα. Αν ρίξετε την άμμο πρώτα στο βάζο δεν θα μείνει χώρος ούτε για τα βότσαλα αλλά ούτε και για τις μπάλες του γκολφ.
Το ίδιο ισχύει και στη ζωή. Εάν ξοδεύετε όλο το χρόνο και την ενέργειά σας στα πιο ασήμαντα πράγματα, ποτέ δεν θα έχετε χώρο για τα πράγματα που αξίζουν πραγματικά. Δώστε λοιπόν προσοχή στα σημαντικά πράγματα στη ζωή σας.
Απολαύστε το χρόνο με την οικογένεια σας. Πηγαίνετε να δειπνήσετε με τη σύζυγο σας. Παίξτε παιχνίδια με τα παιδιά σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για να καθαρίσετε το σπίτι ή να αγοράσετε πράγματα στον εαυτό σας.
Προσέξτε πρώτα από όλα τις μπάλες του γκολφ που πραγματικά έχουν σημασία. Τα υπόλοιπα είναι απλά.. άμμος.»
Τότε χτύπησε το κουδούνι και οι μαθητές σηκώθηκαν να βγουν από την αίθουσα. Πριν φύγουν όλοι ένας που κάθονταν στο βάθος της αίθουσας φώναξε στον καθηγητή: «Ναι, αλλά ποτέ δεν μας είπατε τι αντιπροσωπεύει η μπίρα!»
Ο καθηγητής χαμογέλασε και του είπε: «Είμαι χαρούμενος που με ρώτησες. Τι αντιπροσωπεύει η μπύρα; Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη νομίζετε πως είναι η ζωή σας. Πάντα θα υπάρχει χώρος για μια μπύρα με έναν πολύ καλό σας φίλο»

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

Οι θαυματουργικές ιδιότητες του Σταυρού





Κάντε το Σταυρό σας για να είστε υγιείς λένε οι επιστήμονες. Σοκαρισμένοι οι Άθεοι!

Το σημείο του Σταυρού και της ορθόδοξης χριστιανικής προσευχής είναι ικανά να σκοτώσουν μικρόβια, και να μεταβάλουν τις οπτικές ιδιότητες του νερού. Επιστήμονες έχουν αποδείξει πειραματικά τις θαυματουργικές ιδιότητες του σημείου του Σταυρού και της προσευχής.
Είναι διαπιστωμένο, το έχουμε ξαναπεί πολλές φορές εδώ στο pentapostagma.gr ότι η παλιά συνήθεια να γίνεται το σημείο του Σταυρού πάνω από το φαγητό και το ποτό πριν το γεύμα, έχει ένα προφανές μυστικό και αληθινό νόημα και αυτό δεν είναι άλλο από το μαρτύριο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Πάνω στο Σταυρό έχυσε το Πανάγιο αίμα Του και με το μαρτύριο του μας έσωσε από την αιώνια καταδίκη. Πίσω από αυτό παραμένει η πρακτική χρησιμότητα με την οποία ασχολείται η επιστήμη.
Η τροφή κυριολεκτικά καθαρίζεται μέσα σε μία στιγμή. Αυτό είναι ένα μεγάλο θαύμα, που κυριολεκτικά συμβαίνει κάθε ημέρα” δήλωσε η φυσικός Angelina Malakhvskaya που προσκλήθηκε από την εφημερίδα Жизнь.
Η Malakhovskaya έχει μελετήσει την δύναμη του σημείου του Σταυρού με την ευλογία της Εκκλησίας, για 10 περίπου χρόνια τώρα. Έχει διεξάγει ένα μεγάλο αριθμό πειραμάτων που έχει επανειλημμένα επαληθευτεί, πριν τα αποτελέσματά τους έρθουν στην δημοσιότητα.
Ειδικότερα, έχει ανακαλύψει τις απαράμιλλες βακτηριοκτόνες ιδιότητες του νερού μετά την ευλογία του από μία ορθόδοξη προσευχή και το σημείο του Σταυρού. Η μελέτη επίσης αποκάλυψε μία νέα, ενωρίτερα άγνωστη ιδιότητα του λόγου του Θεού, να μετασχηματίζει την δομή του ύδατος, αυξάνοντας αξιοσημείωτα την οπτική του πυκνότητα στην περιοχή του φάσματος της βραχείας υπεριώδους ακτινοβολίας, γράφει η εφημερίδα.
Οι επιστήμονες έχουν επαληθεύσει την δύναμη της δράσης της Κυριακής προσευχής (Πάτερ ημών) και του ορθοδόξου σημείου του Σταυρού στα παθογενή βακτήρια. Δείγματα νερού από διάφορες δεξαμενές (πηγάδια, ποταμούς, λίμνες) πάρθηκαν για έρευνα. Όλα τα δείγματα είχαν goldish staphylococus, ένα κολοβακτηρίδιο. Αποδείχθηκε εν τούτοις, ότι αν η Κυριακή προσευχή λεχθεί και το σημείο του Σταυρού γίνει επάνω τους, ο αριθμός των βλαβερών βακτηριδίων θα μειωθεί επτά, δέκα, εκατό, ακόμη και πάνω από χίλιες φορές.
Τα πειράματα έγιναν με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποκλείουν και την ελάχιστη πιθανή νοητική επιρροή. Η προσευχή ειπώθηκε και από πιστούς και από απίστους, αλλά ο αριθμός των παθογόνων βακτηρίων σε διαφορετικό περιβάλλον με διαφορετικές ομάδες βακτηρίων ακόμη και τότε μειώθηκε, συγκρινόμενος με τα πρότυπα αναφοράς.
Οι επιστήμονες απέδειξαν επίσης την ευεργετική επίδραση που η προσευχή και το σημείο του Σταυρού έχουν πάνω στους ανθρώπους. Όλοι οι συμμετέχοντες στα πειράματα είχαν την πίεση του αίματός τους να τείνει να σταθεροποιηθεί, και τους αιματικούς δείκτες βελτιωμένους. Κατά τρόπο εντυπωσιακό, οι δείκτες άλλαζαν προς την ίαση που χρειαζόταν. Στους υποτασικούς η αιματική τους πίεση ανέβηκε, ενώ στους υπερτασικούς κατέβηκε.
Επίσης παρατηρήθηκε ότι το σημείο του Σταυρού εάν γίνεται πρόχειρα, με τα τρία δάκτυλα βαλμένα μαζί απρόσεκτα η τοποθετούμενα εκτός των απαραιτήτων σημείων (στο μέσο του κούτελου, το κέντρο του ηλιακού πλέγματος, και στα κυκλώματα κάτω από το δεξί και αριστερό ώμο), το θετικό αποτέλεσμα ήταν πολύ πιο αδύνατο, η απουσίαζε εντελώς.
Έτσι γίνεται κατανοητό το αναλλοίωτο του αγιασμού, το ανέβασμα του ζυμαριού από τα σταυρολούλουδα. (λουλούδια του Επιταφίου) και του βασιλικού από την ύψωση του Τιμίου Σταυρού, η διατήρηση φρέσκου του Πασχαλιάτικου αυγού μέχρι τον επόμενο χρόνο, όταν τοποθετείται στο εικονοστάσι. Η  έρευνα επιβεβαιώνει τις θέσεις της αληθινής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Γέροντας Σωφρόνιος - Η μακαριότητα της γνώσεως της οδού




Στις μέρες μας ο μη χριστιανικός μυστικισμός προσελκύει πολλούς που απελπίστηκαν από την παλαιότητα και κενότητα του σύγχρονου κόσμου. Αγνοούν την αληθινή ουσία του Χριστιανισμού. Ο Χριστιανισμός κληροδοτεί ταλαιπωρίες αλλά με τις ταλαιπωρίες εισερχόμαστε στα μυστήρια του Όντος. Ο καθένας κατανοεί με τον πόνο τις έννοιες του ανθρωπισμού και της ελευθερίας του. Η ουσία της ειρήνης του Χριστού βρίσκεται στην τέλεια γνώση του Πατέρα. Αν γνωρίζομε την αιώνια αλήθεια, όλες οι ταλαιπωρίες αυτής της ζωής θ’ απομακρυνθούν στην περιφέρεια της υπάρξεως μας, ενώ το φως της ζωής που εκπορεύεται από τον Πατέρα θα βασιλέψει μέσα μας.
Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με αρκετό πνευματικό θάρρος για να βγούνε από τον συνηθισμένο δρόμο που ακολουθεί η αγέλη. Το θάρρος γεννιέται από τη σταθερή πίστη στο Χριστό-Θεό.
Όταν αισθανόμαστε την αδυναμία μας και το πνεύμα μας απελπίζεται, τότε εμφανίζεται κατά κάποιο άγνωστο τρόπο ένα θαυμάσιο φως, που προβάλλει μια ζωή ατέλειωτη. Όταν το σκοτάδι μέσα μας είναι τόσο πυκνό ώστε να παραλύσουμε από τρόμο, τότε το ίδιο φως μετατρέπει τη σκοτεινή νύχτα σε λαμπρή ημέρα. Όταν εμείς καταδικάζουμε τον εαυτό μας σε αιώνια κόλαση όπως το αξίζει και βρισκόμαστε στην αγωνία της πτώσεως μέσα στο σκοτεινό λάκκο, ξαφνικά μια δύναμη εκ των άνω ανυψώνει το πνεύμα μας στα ύψη.
Όταν τέλος μας συνθλίβει το συναίσθημα της μηδαμινότητάς μας, το άκτιστο φως μας μεταμορφώνει και μας φέρνει σαν γιούς στο σπίτι του Πατέρα. Πώς η αυτοκαταδίκη μας, μας δικαιώνει μπροστά στο Θεό; Αυτό γίνεται γιατί υπάρχει αλήθεια σ’ αυτή την αυτοκαταδίκη, κι έτσι το Πνεύμα της Αλήθειας βρίσκει τόπο για την κατοίκησή του μέσα μας.
Αν κάποιος άλλος κάνει έργα προς δόξα Θεού που φέραν σ’ αυτόν παροδική αλλά και αιώνια φήμη, ο άνθρωπος της προσευχής δεν αισθάνεται γι’ αυτόν φθόνο αλλά χαρά για την κοινή σωτηρία μας. Η δόξα του αδελφού μου είναι και δική μου δόξα. Τι ευλογία να βλέπεις τους συνανθρώπους σου να λάμπουν από Άγιο Πνεύμα. Ας μη λησμονούμε όμως ότι αυτή η υπεραφθονία της αγάπης περνά από τα βάθη της κολάσεως. Δεν πρέπει να φοβόμαστε αυτή την κάθοδο, αφού χωρίς αυτήν η πληρότητα της γνώσεως είναι ακατόρθωτη.
Μερικές φορές οι δοκιμασίες και οι δυσκολίες που μας συμβαίνουν μας βάζουν στη θέση ενός ταξιδιώτη που ξαφνικά βρίσκει τον εαυτό του στο χείλος της αβύσσου, από το οποίο είναι αδύνατο να επιστρέψει. Η άβυσσος είναι το σκότος της άγνοιας και ο φόβος της αιχμαλωσίας από το θάνατο. Μόνο η ενέργεια της αγιασμένης απελπισίας θα μας κάνει ικανούς να τα υπερπηδήσουμε. Αφού πεισθούμε από κάποια μυστηριώδη δύναμη, ριχνόμαστε στο άγνωστο επικαλούμενοι το όνομα του Κυρίου. Και τι συμβαίνει; Αντί να σπάσουμε το κεφάλι μας στους βράχους, αισθανόμαστε ένα αόρατο χέρι να μας οδηγεί ευγενικά και να σωζόμαστε. Το να ριχτούμε στο άγνωστο σημαίνει εμπιστοσύνη στο Θεό. Απελπισμένοι από τους ισχυρούς της γης, αρχίζουμε να ερευνούμε για μια νέα ζωή, στην οποία η πρώτη θέση δίνεται στο Χριστό.


Πηγή: Επιλεγμένα Κείμενα από το βιβλίο – Η ζωή μου η ζωή του

«Αχώρητος θεία ομορφιά»





Δήμητρα Γ. Σαρρή (φοιτήτρια τμήματος Θεολογίας, Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών).


Ρεμβάζοντας στα βαθυγάλανα νερά του Αργοσαρωνικού, έξω από το παράθυρό μου, το βλέμμα μου αιχμαλωτίζεται σε χρυσά υδάτινα μονοπάτια. Άρωμα γαρδένιας διάχυτο στην ατμόσφαιρα. Ο ήλιος, ολοένα και βυθίζεται στο ακαταμάχητο λίκνισμα των υδάτων… μόλις που ξεπροβάλλει η σελήνη.
Ο Θεός είναι παρών. Η παρουσία Του ευλογεί τη πλάση. Το Φως Του χαριτώνει ό,τι αγγίζει. Τον αντιλαμβάνομαι στο ηλιοβασίλεμα, Τον διαβλέπω πίσω από το φέγγος των αστέρων, Τον νοιώθω στο αεράκι που χτενίζει τη θάλασσα και χαϊδεύει το πρόσωπό μου, Τον μυρίζω στο γιασεμί που μόλις ανθίζει, στη γαρδένιά μου κοντά στον βασιλικό, στο λιβάνι που σιγοκαίει κάπου, μέσα στην γειτονιά. Τον ανασαίνω, είναι το ίδιο το οξυγόνο μου. Εκείνος είναι που ζωοδοτεί απλόχερα το πνεύμα μου. Εγώ δεν Τον βλέπω, μα τα άνθη κιόλας υποκλίθηκαν στην χάρη Του. Ο Θεός είναι το αγνό εκείνο, άσπρο ρόδο, το Ρόδον το Αμάραντον, μα συνάμα είναι ο δημιουργός του, δημιουργός της πλάσης όλης.
Η ορθόδοξη θεολογία μας, καθαγιάζεται από τούτη, την αχώρητο θεία ομορφιά. Πλημμυρισμένος ο ορθόδοξος χριστιανισμός από αρετές και γνωρίσματα όμοια, που σε υπάρξεις του Παραδείσου συναντάς. Το απόσταγμα όλων, βρίσκει υπόσταση στη χαρισμένη από τον Δημιουργό, αγάπη. Τόσο δώρο υψηλό που το ίδιο το πρόσωπο του Θεού χαρακτηρίζει, «ο Θεός Αγάπη εστί». Επόμενο γνώρισμα, στην πρώτη θέση κι αυτό, εκείνο της ελευθερίας, της μεγίστης δύναμης με την οποίαν όπλισε τον κλήρο Του.
Συγχωρητικότητα, συμπαράσταση, συμπόνια είναι αρετές που από το πρόσωπο του Θεού, έχουν εμφυσηθεί σε καθέναν από εμάς και καλούμαστε να τις ακολουθούμε στη μεταξύ των συνανθρώπων μας πορεία. Προσφορά, ανιδιοτέλεια, αυτοθυσία και φιλανθρωπία είναι χαρακτηριστικά που εκλεπτίζουν και ξεχωρίζουν τον ορθόδοξο χριστιανισμό. Το ίδιο το όνομα του Θεού μας, είναι ταυτόσημο και συνώνυμο της ειρήνης, της ελπίδας, του φωτός. Του δικού Του Φωτός, που ευλογεί κι ανακαινίζει ό,τι με χάρη ποτίζει. Όποιος επιτρέψει -στον εαυτό του πρωτίστως- να γίνει δοχείο τούτου του θείου φέγγους, ευλογημένος και υπό την προστασία του Κυρίου μας, είναι. Τα μάτια μας είναι η πόρτα της ψυχής μας και αν είμαστε ή γίνουμε άξιοι να φωλέψει μέσα μας ο Χριστός, η χάρις Του από το βλέμμα μας θα λάμψει.
Ο βαπτισμένος άνθρωπος, ο ορθόδοξος χριστιανός, είναι αναγεννημένος άνθρωπος ο οποίος προετοιμάζεται να πορευτεί σε καινή, πνευματική εν Χριστώ, ζωή. Τον πιστό χριστιανό τέλος, τον διακρίνει μία απαράμιλλης ομορφιάς κι αξίας φιλοδοξία, φιλοδοξία με χροιά σταυροαναστάσιμη. Με ζήλο πνεύματος κι αγώνα αδιάλειπτο ψυχής τε και σώματος, για μία θέση στην Βασιλεία των Ουρανών, για το ποθούμενον κι αγιαστικόν «καθ’ομοίωσιν», για μια μετά θάνατον ζωή, στις αγκάλες του Πατέρα και της Μητέρας, όλων.
Πλέον έχει νυχτώσει έξω. Τα σκοτεινά πια νερά του Αργοσαρωνικού κοσμούνται με περίσσιο ρομαντισμό, από την αργυρή φεγγαρόστρατα της σελήνης. Γυρίζω το βλέμμα μου μέσα στο δωμάτιο «ξυπνώντας» από την ρέμβη, και αντικρίζω την εικόνα της γλυκοφιλούσης Παναγιάς που με κοιτάζει στοργικά, βαστάζουσα τον Χριστό ωσάν βρέφος… ο Θεός είναι παρών!

Μνημονεύουμε γιατί αγαπάμε!





Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

Μερικοί ρωτούν γιατί μνημονεύουμε τα ονόματα των κεκοιμημένων και των ζώντων στις προσευχές που κάνουμε γι’ αυτούς. Ο Θεός σαν παντογνώστης που είναι, δεν ξέρει τα ονόματά τους και τις ανάγκες τους;
Όμως αυτοί που μιλούν και σκέπτονται έτσι, ξεχνούν ότι την προσευχή δεν την κάνομε για ενημέρωση του Θεού. Φυσικά ο Θεός δεν έχει ανάγκη τέτοιας ενημερώσεως. Άλλη είναι η σημασία αυτής της προσευχής.
Προσευχόμεθα υπέρ των ζώντων και των μεταστάντων και τους μνημονεύουμε με τα ονόματά τους, για να δείξουμε, ότι τους αγαπάμε με όλη μας την καρδιά. Γιατί δεν είμαστε απλώς συγγενείς ή φίλοι ή γνωστοί, αλλά «αλλήλων μέλη». Μέλη της Μιάς Εκκλησίας. Του Ενός Μυστικού Σώματος του Χριστού.
Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στη μηχανική και απαθή μνημόνευση των ονομάτων και στην ολοκάρδια προσευχή. Το ένα απέχει από τον άλλο, όσο ο ουρανός από τη γη.
Η προσευχή πρέπει να είναι ειλικρινής εκδήλωση αγάπης. Η αγάπη είναι η πρώτη και μεγάλη εντολή. Γι’ αυτό ο Θεός τη δέχεται. Και γι’ αυτό την περιμένει! Η αγάπη για τους ζώντες και κεκοιμημένους αδελφούς μας είναι χρέος. Το πρώτο από όλα. Κάθε λέξη στην προσευχή, κάθε λέξη που πηγάζει από τα βάθη της καρδιάς, έχει πολλή δύναμη: «Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη», λέγει η Αγία Γραφή.
Και αν έχει τόση μεγάλη σημασία η μνημόνευση των ονομάτων ζώντων και κεκοιμημένων σε οποιαδήποτε προσευχή, πόσο μεγαλύτερη σημασία και αξία έχει, όταν μνημονεύονται τα ονόματα στην ιερότερη προσευχή, στη Θεία Λειτουργία; Στη Θεία Λειτουργία ο ιερέας επισφραγίζει τη μνημόνευση των ονομάτων ζώντων και κεκοιμημένων με τα λόγια «Απόπλυνον, Κύριε, τα αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων Σου τω αίματί Σου τω αγίω».